مقاله در مورد صلح

صلح نه فقط به معنای نبود جنگ و درگیریه، بلکه یه حالت عمیق تر از آرامش، عدالت و همزیستیه که توی زندگی تک تک ما و جوامعمون نقش حیاتی داره. این مفهوم فراتر از یه آتش بس ساده ست و به معنای واقعی کلمه، پایه ی پیشرفت و سعادت انسانه.

همه مون دلمون می خواد دنیا جای بهتری برای زندگی باشه، جایی که دیگه خبری از جنگ و خونریزی نباشه و هر کسی بتونه با آرامش خاطر زندگی کنه. اما تا حالا فکر کردید صلح واقعا یعنی چی؟ آیا فقط به معنای ساکت شدن صدای توپ و تفنگه؟ یا یه مفهوم خیلی عمیق تر و پیچیده تره که توی تمام ابعاد زندگی ما ریشه داره؟ بیاید یه سفر جذاب رو شروع کنیم و از نزدیک با دنیای صلح آشنا بشیم؛ از مفهوم بنیادیش گرفته تا چالش ها و راه هایی که می تونیم برای رسیدن بهش طی کنیم. مطمئنم بعد از خوندن این مقاله، دیدتون نسبت به صلح خیلی بازتر می شه و می فهمید چقدر توی زندگی روزمره مون بهش نیاز داریم و چقدر می تونیم توی ساختنش مؤثر باشیم.

صلح یعنی چی؟ بیایید عمیق تر به مفهومش نگاه کنیم!

وقتی اسم صلح میاد، خیلی ها اول از همه به یاد نبود جنگ و درگیری می افتن. البته که این بخش مهمیه، ولی صلح خیلی گسترده تر از این حرفاست. صلح یه فضیلت اخلاقیه، یه حالت ذهنیه، یه ساختار اجتماعیه و حتی یه آرمان جهانیه که از هزاران سال پیش، دغدغه ی فلاسفه، متفکران و رهبران بزرگ دنیا بوده. این طور نیست که فقط بگیم جنگ نیست، پس صلح داریم؛ نه، صلح یه چیز فعال و پویاست که باید مدام روش کار کرد.

صلح از دیدگاه فلاسفه و متفکران بزرگ

بعضی از متفکران بزرگ تاریخ، صلح رو خیلی فراتر از یه توقف موقتی در جنگ دیدن. مثلاً، باروخ اسپینوزا، فیلسوف هلندی، می گفت: «صلح به معنی نبود جنگ نیست، بلکه فضیلتی است که از نیروی جان مایه می گیرد و همان طور که آزادی فقط به زندانی نبودن نیست، صلح هم به معنی نبود جنگ نیست.» این جمله خیلی قشنگ نشون می ده که صلح یه حالت درونیه که باید در وجود آدم ها ریشه داشته باشه.

بعدها، ایمانوئل کانت، فیلسوف بزرگ آلمانی، در کتاب معروفش «صلح ماندگار» یا «صلح ابدی» (Perpetual Peace)، شش اصل رو برای رسیدن به یک صلح پایدار مطرح کرد. اون معتقد بود صلح واقعی زمانی اتفاق می افته که دولت ها، نظام مردم سالار رو بپذیرن، با هم اتحاد آشتی جویانه داشته باشن و قوانین جهان گستر رو رعایت کنن. کانت برای اولین بار ایده ی یک سازمان بین المللی برای حفظ صلح جهانی رو مطرح کرد که بعدها الهام بخش تشکیل سازمان هایی مثل جامعه ملل و سازمان ملل متحد شد.

توی همین راستا، مفهومی به اسم صلح مثبت در برابر صلح منفی هم مطرح می شه. صلح منفی یعنی همین نبود جنگ و درگیری های فیزیکی مستقیم. اما صلح مثبت، یه گام فراتر می ره و شامل وجود عدالت اجتماعی، برابری، احترام متقابل و رفع ساختارهای خشونت آمیزیه که ممکنه پنهان باشن، مثل فقر، تبعیض و بی عدالتی. یعنی اگه توی جامعه ای جنگ نباشه ولی مردم به شدت از فقر و تبعیض رنج ببرن، به معنای واقعی کلمه صلح مثبت نداریم و ممکنه هر لحظه جرقه ی درگیری های جدیدی زده بشه.

انواع صلح: از درون خودمان تا کل دنیا

وقتی از صلح حرف می زنیم، داریم درباره ی یه مفهوم چندلایه صحبت می کنیم که توی ابعاد مختلف زندگی ما خودش رو نشون می ده. این ابعاد مثل یه پازل بزرگ هستن که هر قطعه ش جای خودش رو داره و بدون اون، تصویر کامل نمی شه.

• صلح درونی (فردی): این اولین و شاید مهم ترین نوع صلح باشه. صلح درونی یعنی آرامش روان، رهایی از اضطراب، خشم، کینه، نفرت و همه ی اون حس های بدی که مثل خوره روح آدم رو می خورن. وقتی از درون خودمون آروم باشیم و با خودمون در صلح زندگی کنیم، می تونیم این آرامش رو به دنیای اطرافمون هم منتقل کنیم. مثل این می مونه که اول باید خونه ی خودت رو تمیز کنی تا بعد بتونی به تمیز کردن محله فکر کنی!
• صلح اجتماعی (ملی): صلح اجتماعی یعنی توی یه جامعه، همه با هم در صلح و آرامش زندگی کنن. این یعنی عدالت، برابری، احترام به حقوق همدیگه، و یه راهکار مسالمت آمیز برای حل اختلافات داخلی. اگه توی یه جامعه نابرابری بیداد کنه، یا مردم حس کنن حقوقشون پایمال می شه، حتی اگه جنگی در کار نباشه، باز هم صلح واقعی وجود نداره و نارضایتی ها مثل آتیش زیر خاکستر می مونن.
• صلح جهانی (بین المللی): این همون چیزیه که اکثر ما وقتی اسم صلح رو می شنویم، بهش فکر می کنیم: نبود جنگ و درگیری بین کشورها و ملت ها. صلح جهانی یعنی همکاری، دیپلماسی، احترام به مرزها و حاکمیت همدیگه و تلاش برای حل مشکلات مشترک، مثل تغییرات اقلیمی یا بیماری ها، به جای جنگ و رقابت های مخرب.

صلح با آتش بس فرق داره!

یه اشتباه رایج اینه که فکر می کنیم صلح همون آتش بسه. اما این دوتا با هم فرق اساسی دارن. آتش بس یه توقف موقتی در جنگه، یه جور مکث که طرفین درگیر ممکنه برای تجدید قوا، مذاکره یا هر دلیل دیگه ای داشته باشن. اما توی آتش بس، ریشه ی اصلی مناقشه هنوز سر جاشه و احتمال شروع دوباره ی جنگ همیشه هست. مثل این می مونه که دو نفر دعواشون رو موقتاً قطع کردن، ولی هنوز با هم کینه دارن و ممکنه هر لحظه دوباره شروع کنن.

اما صلح یعنی پایان دادن کامل به مناقشه و قطع جنگ، اون هم نه از روی تسلیم یا اجبار. صلح واقعی زمانی اتفاق می افته که طرفین به توافقی پایدار می رسن، دلایل اصلی درگیری ها رو حل می کنن و متعهد می شن که دیگه به روی هم اسلحه نکشن. صلح تحمیلی، یعنی صلحی که با زور به یه طرف تحمیل بشه، هرگز پایدار نیست و مثل بمب ساعتی می مونه که ممکنه هر لحظه منفجر بشه. صلح باید دوطرفه باشه و از دل همکاری و درک متقابل بیرون بیاد، نه از ترس و اجبار.

همون طور که یه ضرب المثل قدیمی می گه، صلح مانند یک لامپ می باشد که هر دو طرف جنگ مانند دو سیمی که به لامپ وصل می شود باید همکاری داشته باشند. در نتیجه صلح دو طرفه می باشد.

صلح واقعی، نه تنها نبود جنگ است، بلکه حضور عدالت، برابری و احترام متقابل است که به صورت پایدار در دل جامعه و روابط بین الملل ریشه دوانده است.

چرا صلح اینقدر مهمه؟ تأثیرش رو در زندگی ببینیم!

شاید بپرسید خب، صلح که خوبه، ولی چرا اینقدر باید روش تأکید کرد؟ جواب خیلی ساده ست: صلح مثل اکسیژن برای زندگیه. بدون اون، هیچ چیز دیگه ای نمی تونه درست و حسابی رشد کنه و پیشرفت کنه. تأثیر صلح رو می تونیم توی تمام جنبه های زندگی فردی و اجتماعی مون ببینیم.

صلح، کلید رشد و پیشرفت جامعه

تصور کنید جامعه ای که دائم درگیر جنگ و آشوبه. آیا می شه انتظار داشت که توی اون جامعه اقتصاد شکوفا بشه؟ آیا دانشمندا می تونن با خیال راحت به تحقیق و پژوهش بپردازن؟ آیا هنرمندا می تونن آثار خلاقانه خلق کنن؟ مسلماً نه. صلح، بستر اصلی برای هرگونه رشد و توسعه ست:

• شکوفایی اقتصادی: توی یه فضای صلح آمیز، سرمایه گذاری ها رونق پیدا می کنن، تجارت آزادتر می شه و مردم می تونن با خیال راحت کسب وکار کنن. اما توی جنگ، اقتصاد ویران می شه، منابع از بین می رن و فقر گسترش پیدا می کنه.
• پیشرفت علمی و فرهنگی: صلح فضایی رو فراهم می کنه که ذهن ها آروم باشن و بتونن روی علم، هنر و فرهنگ تمرکز کنن. خیلی از اختراعات بزرگ و آثار هنری ماندگار توی دوره های صلح آمیز تاریخ خلق شدن.
• سلامت روانی و جسمی: جنگ و ناآرامی، استرس، اضطراب، افسردگی و انواع بیماری های روحی و جسمی رو به همراه داره. صلح، آرامش رو به ارمغان می آره و سلامت جامعه رو تضمین می کنه.
• تحقق عدالت و حقوق بشر: توی فضای صلح، حقوق همه افراد جامعه محترم شمرده می شه، تبعیض ها کمتر می شن و عدالت اجتماعی بیشتر حاکم می شه. جنگ معمولاً پایمال شدن حقوق بشر و بی عدالتی رو با خودش میاره.

امنیت و آرامش جهانی با صلح محقق می شه

امنیت و ثبات، فقط برای یه کشور خاص نیست، بلکه برای کل دنیا اهمیت داره. توی دنیای امروز که همه چیز به هم وصله، یه جنگ توی یه نقطه از دنیا می تونه روی اقتصاد، سیاست و حتی آرامش روانی مردم توی جای دیگه تأثیر بذاره. صلح جهانی یعنی:

• پیشگیری از فجایع انسانی: جنگ ها باعث آوارگی میلیون ها نفر، کشته شدن بی گناهان، تخریب زیرساخت ها و گرسنگی می شن. صلح جلوی همه ی این فجایع رو می گیره.
• همکاری برای چالش های مشترک: چالش هایی مثل تغییرات اقلیمی، بیماری های واگیردار، فقر و تروریسم، مرز نمی شناسن. تنها با همکاری و صلح بین المللی می تونیم با این مشکلات بزرگ مقابله کنیم.
• جلوگیری از رقابت های تسلیحاتی: توی فضای رقابت و ترس، کشورها مدام به فکر افزایش توان نظامی خودشون هستن که این خودش یه چرخه خطرناک رو ایجاد می کنه. صلح می تونه این چرخه رو بشکنه.

صلح تو فرهنگ، دین و سیاست چطور خودشو نشون می ده؟

مفهوم صلح اونقدر وسیعه که توی هر گوشه از زندگی جمعی ما، از عقایدمون گرفته تا قوانینمون، می تونیم ریشه ها و جلوه هاش رو پیدا کنیم. صلح فقط یه کلمه نیست، یه طرز فکره که توی فرهنگ، دین و سیاست هر جامعه ای می تونه تعریف و نمود خاص خودش رو داشته باشه.

صلح در آموزه های دینی و ریشه های فرهنگی ما

اگه نگاهی به ادیان و فرهنگ های مختلف دنیا بندازیم، می بینیم که تقریباً همه شون به نوعی بر اهمیت صلح و همزیستی تأکید کردن. توی دین اسلام، صلح جایگاه بسیار ویژه ای داره. قرآن کریم بارها انسان ها رو به صلح و آشتی دعوت می کنه و از خشونت و جنگ افروزی برحذر می داره. کلمه سلام که ریشه ی صلح داره، یکی از زیباترین کلمات توی فرهنگ اسلامی محسوب می شه.

سیره ی پیامبر اکرم (ص) و امام علی (ع) پر از درس هاییه که نشون می ده چطور می شه حتی در سخت ترین شرایط، به صلح و مدارا پایبند بود. از صلح حدیبیه گرفته تا روش های امام علی (ع) در برخورد با مخالفان، همگی نشان از اهمیت سازش و دعوت به صلح دارن. اسلام، دین رحمت و مهربانیه و صلح رو یکی از مهم ترین راه ها برای رسیدن به رستگاری می دونه.

البته نه فقط اسلام، بلکه توی مسیحیت، یهودیت، بودیسم و هندوئیسم هم، آموزه های زیادی درباره ی عشق، شفقت، بخشش و صلح وجود داره. مثلاً بودا به رهایی از رنج و رسیدن به آرامش درونی تأکید می کنه که نوعی صلح فردیه. این نشون می ده که تمایل به صلح، ریشه ای عمیق در فطرت و فرهنگ انسانی داره.

صلح و حقوق بشر: یه رابطه ناگسستنی

حقوق بشر و صلح، مثل دو روی یک سکه می مونن؛ یکی بدون دیگری ناقصه. برای اینکه صلح واقعی و پایداری توی دنیا وجود داشته باشه، باید به حقوق همه ی انسان ها احترام گذاشته بشه. وقتی حقوق اساسی مثل حق زندگی، حق آزادی بیان، حق تحصیل و حق برخورداری از عدالت نقض می شن، زمینه ی بروز درگیری ها و نارضایتی ها فراهم می شه.

آموزش حقوق بشر، یکی از مهم ترین ابزارها برای ترویج فرهنگ صلح به حساب میاد. وقتی مردم با حقوق خودشون و دیگران آشنا باشن، می تونن تفاوت ها رو بهتر بپذیرن، با همدیگه همدلی کنن و برای رسیدن به جامعه ای عادلانه و صلح آمیز تلاش کنن. در واقع، احترام به حقوق بشر، پایه ی اصلی ساختن یه دنیای آرومه.

دیپلماسی و سازمان های بین المللی: تلاش برای صلح

توی دنیای پیچیده ی امروز، حفظ صلح جهانی کار ساده ای نیست و نیاز به تلاش های فراوان در سطح بین المللی داره. اینجا نقش دیپلماسی و سازمان هایی مثل سازمان ملل متحد پررنگ می شه. سازمان ملل بعد از جنگ جهانی دوم و با این هدف تأسیس شد که دیگه هرگز فجایع اون جنگ تکرار نشه و صلح و امنیت توی دنیا برقرار باشه.

این سازمان با ابزارهایی مثل مذاکره، میانجی گری، اعزام نیروهای حافظ صلح و وضع قوانین بین المللی، سعی می کنه جلوی درگیری ها رو بگیره و اختلافات رو به صورت مسالمت آمیز حل کنه. روز جهانی صلح که هر سال در ۲۱ سپتامبر (۳۰ شهریور) برگزار می شه، یادآور اهمیت این آرمان بزرگ و وظیفه ی همه ی ما برای تلاش در جهت اونه.

دیپلماسی، هنر گفت وگو و مذاکره برای رسیدن به توافقه، حتی بین دشمنان. با دیپلماسی می شه از خیلی از جنگ ها جلوگیری کرد و به جای خونریزی، با حرف و منطق مشکلات رو حل کرد. این همون چیزیه که بهش صلح از طریق گفتگو می گیم.

هنر و ادبیات: صدای صلح و فریاد علیه جنگ

هنرمندان و نویسنده ها همیشه صدای جامعه شون بودن. توی تاریخ، خیلی ها از هنر و ادبیات برای نشون دادن زشتی های جنگ و زیبایی های صلح استفاده کردن. در کنار هنر ستایشگر جنگ که توی گذشته پادشاهان و فاتحان رو به تصویر می کشید، یه جنبش بزرگ به اسم هنر برای صلح یا هنر ضد جنگ هم شکل گرفت.

این هنرمندا، به جای اینکه پیروزی های جنگی رو جشن بگیرن، وحشت و ویرانی جنگ رو نشون می دادن. جاکوبز کالوت توی قرن ۱۷، فرانسیسکو گویا با آثار مشهورش مثل سوم ماه مه ۱۸۰۸ و البته پابلو پیکاسو با نقاشی معروف و تکان دهنده ی گرنیکا، از جمله پیشروان این جنبش بودن. پیکاسو با گرنیکای خودش، فریادی بلند علیه بی رحمی جنگ سر داد و نشون داد که هنر می تونه چقدر قدرتمند باشه.

جایزه صلح نوبل هم یکی دیگه از جلوه های مهم تأکید بر صلح در جهانه. این جایزه هر سال به افرادی اهدا می شه که بیشترین تلاش رو برای برقراری برادری بین ملت ها، از بین بردن یا کاهش ارتش های ثابت و برگزاری و ترویج کنگره های صلح انجام داده باشن. افرادی مثل شیرین عبادی، حقوقدان ایرانی که اولین زن مسلمان و ایرانی دریافت کننده این جایزه بود، نشون می دن که چطور با تلاش های فردی می شه توی مسیر صلح جهانی قدم برداشت.

چه موانعی سد راه صلح پایدار هستن؟

رسیدن به صلح، مثل راه رفتن روی یک طناب باریک می مونه؛ کلی چالش و مانع جلوی پامونه که باید ازشون عبور کنیم. اگه این موانع رو خوب نشناسیم، ممکنه هر چقدر هم تلاش کنیم، باز هم به مقصد نرسیم. متأسفانه، دنیا پر از چیزهایی هست که باعث می شن صلح به راحتی از دست بره:

• نابرابری های اقتصادی و اجتماعی: وقتی توی یه جامعه یا بین کشورها، یه عده ثروتمندتر و یه عده فقیرتر باشن، یا تبعیض های زیادی وجود داشته باشه، این نابرابری ها مثل بنزین روی آتیش عمل می کنن و ممکنه هر لحظه جرقه ی درگیری رو بزنن.
• قدرت طلبی، استکبار و جنگ افروزی: بعضی از کشورها یا رهبرها به دنبال تسلط بر دیگران هستن و برای رسیدن به اهدافشون، حاضرن دست به هر کاری، حتی جنگ، بزنن. این رویکردها بزرگترین دشمن صلح به حساب میان و حتی می تونن منجر به صلح تحمیلی بشن که هیچ پایداری نداره.
• تعصبات فرهنگی، قومی و دینی: وقتی آدم ها به خاطر تفاوت های نژادی، مذهبی یا فرهنگی خودشون رو برتر از بقیه می دونن و نتونن با همدیگه کنار بیان، این تعصبات تبدیل به منبع بزرگی برای منازعات می شن.
• نبود حکمرانی مطلوب و فساد: توی کشورهایی که دولت ها کارآمد نیستن، فساد بیداد می کنه و روابط قدرت نامتوازنه، مردم از حکومت خودشون ناراضی می شن و این نارضایتی می تونه به بی ثباتی و درگیری منجر بشه.
• رقابت های تسلیحاتی و اشاعه سلاح های کشتار جمعی: وقتی کشورها به جای اینکه به فکر همکاری باشن، مدام در حال ساختن سلاح های پیشرفته تر و خطرناک تر هستن، این رقابت ها تنش ها رو زیاد می کنه و خطر جنگ رو بالاتر می بره. سلاح های هسته ای هم که اصلاً یه تهدید بزرگ برای بقای بشریت محسوب می شن.
• نقش رسانه ها: رسانه ها می تونن مثل یه شمشیر دولبه باشن. اگه درست عمل کنن، می تونن به ترویج صلح و همدلی کمک کنن، اما اگه جهت گیری داشته باشن یا به شایعات دامن بزنن، می تونن به تشدید منازعات و ایجاد نفرت کمک کنن.

چطوری می تونیم به صلح برسیم و نگهش داریم؟ از خودمون تا جهان!

حالا که فهمیدیم صلح چقدر مهمه و چه موانعی سر راهشه، وقتشه که ببینیم چطوری می تونیم این آرزوی دیرینه رو به واقعیت تبدیل کنیم. صلح یه تلاش جمعیه که باید از هر جایی شروع بشه، از درون خودمون گرفته تا بزرگترین نهادهای بین المللی.

قدم های فردی برای صلح درونی و بیرونی

همه چی از خودمون شروع می شه. اگه هر کدوم از ما توی زندگیمون به فکر صلح باشیم، کم کم این موج به بقیه هم می رسه:

• پرورش صلح درونی: سعی کنیم آدم های آروم تری باشیم، خشممون رو کنترل کنیم، کینه به دل نگیریم و برای رسیدن به آرامش ذهنی تلاش کنیم. یوگا، مدیتیشن، و حتی پیاده روی توی طبیعت می تونن کمک کننده باشن.
• همدلی و مدارا: سعی کنیم آدم ها رو با تمام تفاوت هاشون بپذیریم، حرفاشون رو بشنویم و درک کنیم. اگه تونستیم با همدیگه همدلی کنیم و مدارا رو پیشه بگیریم، خیلی از سوءتفاهم ها از بین می رن.
• آموزش مهارت های ارتباطی: یاد بگیریم چطوری مودبانه و سازنده حرف بزنیم و اختلافاتمون رو با گفتگو حل کنیم، نه با داد و بیداد یا قهر.

صلح در جامعه: نقش همه ما

بعد از سطح فردی، نوبت به جامعه می رسه. همه ما توی جامعه نقش داریم و می تونیم تأثیرگذار باشیم:

• تقویت نهادهای مدنی: سازمان های غیردولتی و نهادهای مدنی می تونن توی آموزش صلح، میانجی گری و حل اختلافات اجتماعی نقش مهمی ایفا کنن.
• آموزش و فرهنگ سازی صلح: از کودکی باید به بچه ها یاد بدیم که صلح و دوستی بهتر از جنگ و درگیریه. مدارس، رسانه ها و خانواده ها نقش کلیدی توی این زمینه دارن.
• کاهش نابرابری و ترویج عدالت اجتماعی: دولت ها و مردم باید با هم تلاش کنن تا نابرابری های اقتصادی و اجتماعی کم بشن و همه از فرصت های برابر برخوردار بشن.
• سیاست گذاری های فرهنگی صلح محور: دولت ها باید سیاست هایی رو در پیش بگیرن که فرهنگ صلح، گفتگو و همزیستی رو تقویت کنه و از هرگونه اقدام تحریک آمیز پرهیز کنن.

تلاش های جهانی برای دنیایی صلح آمیزتر

و در نهایت، در سطح جهانی، اقدامات بزرگتری برای حفظ صلح لازمه:

1. توسعه دیپلماسی پیشگیرانه: کشورها باید قبل از اینکه اختلافاتشون به جنگ تبدیل بشه، از طریق دیپلماسی و مذاکره برای حل مشکلاتشون تلاش کنن.
2. کنترل تسلیحات و خلع سلاح هسته ای: باید تلاش کرد تا تعداد سلاح ها در دنیا کمتر بشه، به خصوص سلاح های هسته ای که تهدیدی برای بشریت هستن.
3. تقویت قوانین بین المللی: همه کشورها باید به قوانین و معاهدات بین المللی احترام بذارن و از سازمان هایی مثل سازمان ملل متحد حمایت کنن.
4. همکاری برای رفع چالش های مشترک: به جای رقابت، کشورها باید توی زمینه هایی مثل محیط زیست، سلامت جهانی و مبارزه با فقر با هم همکاری کنن.

همون طور که کریشنا مورتی، فیلسوف معروف هندی، می گفت: «دنیا تو هستی و دنیا از تو جدا نیست. دنیا با تمام مشکلاتش از پاسخ های تو شکل یافته است.» این جمله یعنی، اگه می خوایم دنیا رو به جای بهتری تبدیل کنیم، باید از خودمون شروع کنیم و بعد دایره ی این تغییر رو بزرگ و بزرگ تر کنیم.

نتیجه گیری: صلح، نه یک مقصد، بلکه مسیری بی پایان

خلاصه که صلح، چیزی فراتر از یه آرزوی قشنگه؛ یه نیاز اساسی برای بقا و پیشرفت انسانه. این مفهوم وسیع، ابعاد فردی، اجتماعی و جهانی داره و تنها وقتی می تونه پایدار باشه که عدالت، برابری و احترام متقابل توی دل جامعه ریشه بدوونه. موانع زیادی مثل نابرابری ها، قدرت طلبی و تعصبات سر راه صلح هستن، اما با تلاش جمعی، از پرورش صلح درونی خودمون گرفته تا دیپلماسی های پیچیده بین المللی، می تونیم این موانع رو کنار بزنیم.

به قول شاعر که می گه «صلح مقصد نیست، بلکه مسیری است در آزادراه انسانیت که وظیفهٔ ما گرفتن دست دیگران و دعوت آنها به وارد شدن در این مسیر زیباست.» پس بیاید همه مون دست به دست هم بدیم و توی این مسیر قدم برداریم. هر کاری که برای ترویج صلح و مهربانی انجام می دیم، حتی کوچکترینش، می تونه یه تفاوت بزرگ ایجاد کنه. بیایید با هم دنیایی بسازیم که صلح، نور امیدش رو به قلب هر انسانی بتابونه و برای همیشه جاری باشه.