حکم تجاوز به کودک

حکم تجاوز به کودک در قوانین جمهوری اسلامی ایران، به خصوص در مواردی که با زور و عنف همراه باشد، بسیار سنگین و در بیشتر مواقع، مجازات اعدام است. این جرم یکی از فجیع ترین و غیرانسانی ترین اعمالی است که قانون گذار با آن به شدت برخورد می کند و هدف اصلی، بازدارندگی و حمایت از آسیب پذیرترین قشر جامعه، یعنی کودکان است.

وقتی اسم «تجاوز به کودک» میاد، قلب هر آدمی به درد میاد. این یه واقعیت تلخ و وحشتناکه که متاسفانه تو جامعه ما و هر جای دیگه دنیا ممکنه اتفاق بیفته. اما چیزی که مهمه اینه که بدونیم قانون ما چقدر جدی با این موضوع برخورد می کنه و چه راهکارهایی برای مجازات متجاوز و حمایت از قربانی وجود داره. این مقاله قراره یه جور راهنما باشه، یه جاده روشن که توش همه چیز رو درباره حکم تجاوز به کودک براتون توضیح بدیم. از تعاریف قانونی گرفته تا مجازات ها، مراحل پیگیری و حتی راه های پیشگیری. پس با ما همراه باشید تا اطلاعاتی رو به دست بیارید که هم برای آگاهی خودتون لازمه و هم برای محافظت از بچه های اطرافمون.

چی تعریف قانونی کودک آزاری جنسی و تجاوز به عنف؟

قبل از اینکه بریم سراغ حکم تجاوز به کودک و مجازات هاش، باید ببینیم اصلا قانون ما چی رو «کودک» می دونه و چه رفتارهایی رو «تجاوز به عنف» یا «آزار جنسی» حساب می کنه. این تعاریف، پایه و اساس هر پرونده قضایی و تعیین مجازاته.

کودک از نگاه قانون ما یعنی چی؟

تو سیستم حقوقی ما، سن «کودکی» و «عدم بلوغ» خیلی مهمه. معمولاً اگه از نظر شرعی و قانونی، فرد به سن بلوغ نرسیده باشه، کودک محسوب میشه. سن بلوغ تو ایران برای دخترها ۹ سال قمری و برای پسرها ۱۵ سال قمریه. اما نکته مهم اینجاست که حتی اگه کودک به سن بلوغ هم رسیده باشه ولی به خاطر شرایط سنی و روانی، قدرت درک یا تصمیم گیری کامل نداشته باشه، باز هم قانون ازش حمایت ویژه ای می کنه. مثلاً اگه یه نوجوان ۱۶ ساله به دلیل اغفال یا تهدید مورد آزار قرار بگیره، باز هم اینجا «عدم رضایت واقعی» مطرحه و باهاش مثل تجاوز به عنف برخورد میشه.

جرم تجاوز به کودک شامل هرگونه سوءاستفاده جنسی از فردی زیر سن قانونیه. این فقط محدود به رابطه جنسی کامل نمیشه، بلکه هر نوع رفتار جنسی ناخواسته یا نامناسب با یک کودک، در این دسته قرار می گیره. فرقی نمی کنه که این کار توسط یک غریبه انجام بشه یا کسی که کودک بهش اعتماد داره، مثل اعضای خانواده، دوستان خانوادگی، مربی یا معلم.

تجاوز به عنف و آزار جنسی: تفاوت ها و مصادیق

وقتی می گیم «تجاوز به عنف»، منظورمون همون «زنای به عنف» هست که تو قانون مجازات اسلامی اومده. این یعنی رابطه جنسی کامل (دخول) که بدون رضایت واقعی قربانی و با زور یا تهدید انجام میشه. حالا اگه این اتفاق برای یک کودک بیفته، شدت جرم چند برابر میشه. اما آزار جنسی فقط به دخول محدود نمیشه. خیلی وقت ها ممکنه فرد متجاوز، بدون اینکه رابطه جنسی کامل برقرار کنه، اقدام به کارهایی مثل لمس جنسی، تقبیل (بوسیدن از روی شهوت)، یا هرگونه تعرض دیگه کنه.

اینجا قانون فرق می ذاره: زنای به عنف (تجاوز جنسی کامل) مجازات های حدی داره (یعنی مجازات هایی که میزانش تو شرع مشخص شده و قاضی نمی تونه تغییرش بده). اما بقیه اشکال آزار جنسی که دخول توشون نیست، معمولاً مجازات های تعزیری دارن (یعنی قاضی بر اساس شدت جرم، سابقه متهم و بقیه شرایط، می تونه میزان مجازات رو تعیین کنه). در هر دو حالت، وقتی پای کودک وسط باشه، مجازات ها خیلی سنگین تر از حالت عادیه.

رضایت کودک: چرا معتبر نیست؟

شاید بپرسید اگه یه کودک خودش رضایت بده، بازم حکم تجاوز به کودک اجرا میشه؟ جواب قاطعانه اینه: بله، در بیشتر مواقع رضایت کودک از نظر قانونی معتبر نیست. مخصوصاً اگه کودک زیر ۹ سال قمری باشه. تو این موارد، قانون به صورت خودکار فرض می کنه که تجاوز به عنف اتفاق افتاده، حتی اگه ظاهراً کودک مقاومتی نکرده باشه یا به ظاهر رضایت داده باشه.

چرا؟ چون یه کودک، به دلیل عدم بلوغ فکری و روانی، نمی تونه مفهوم «رضایت» رو به درستی درک کنه یا عواقب تصمیمش رو بسنجه. ممکنه تحت تأثیر تهدید، اغفال، تطمیع یا سوءاستفاده از اعتماد قرار گرفته باشه. حتی اگه متجاوز از موقعیت خودش (مثلاً معلم، مربی، سرپرست یا عضو خانواده) سوءاستفاده کنه، رضایت ظاهری کودک هیچ اعتباری نداره و جرم تجاوز یا آزار جنسی محقق میشه. این نکته خیلی مهمه که بدونیم، چون بعضی متجاوزین سعی می کنن با این بهانه، از زیر بار مجازات فرار کنن که قانون بهشون این اجازه رو نمیده.

مجازات ها و کیفرهای قانونی در ایران

حالا که با تعاریف آشنا شدیم، وقتشه که دقیق تر ببینیم قانون ایران چه مجازات هایی رو برای حکم تجاوز به کودک در نظر گرفته. این مجازات ها، نشان دهنده جدیت و قاطعیت سیستم قضایی در برخورد با این جرمه.

تجاوز به عنف با کودک: اعدام

اصلی ترین و شدیدترین مجازات برای زنای به عنف، مخصوصاً اگه قربانی کودک باشه، اعدامه. ماده ۲۲۴ قانون مجازات اسلامی به صراحت در این مورد صحبت می کنه. اگه کسی با زور و اجبار و برخلاف میل کودک، با او رابطه جنسی برقرار کنه، حکمش اعدامه. فرقی هم نمی کنه که اون فرد خودش مجرد باشه یا متأهل. این مجازات، یک مجازات حدی محسوب میشه و قاضی اختیار زیادی برای تخفیف اون نداره.

در واقع، از دیدگاه قانون گذار، تجاوز به عنف به کودکان، از جمله جرایمی است که امنیت روانی و جسمی جامعه را به شدت به خطر می اندازد و مجازات آن بازتاب دهنده قبح شدید این عمل است. هدف از تعیین چنین مجازات سنگینی، ایجاد بازدارندگی قوی برای جلوگیری از وقوع چنین جرایمی و حمایت مطلق از حقوق کودکان است.

طبق ماده ۲۲۴ قانون مجازات اسلامی، مجازات زنای به عنف (تجاوز) در صورت احراز شرایط قانونی، اعدام است. در مواردی که قربانی، کودک باشد، این حکم با قاطعیت بیشتری اجرا می شود، زیرا رضایت کودک به هیچ وجه معتبر شناخته نمی شود.

یک نکته مهم درباره بحث ازدواج با قربانی که گاهی مطرح میشه. تو بعضی پرونده ها و برای جرایم دیگه، ممکنه ازدواج با قربانی باعث تخفیف یا بخشش بشه، اما در مورد تجاوز به عنف کودکان، به خصوص اگه مجازات اعدام باشه، این موضوع معمولاً تأثیری نداره و انتقادات زیادی هم بهش وارد شده که اساساً منطقی نیست. یعنی نمی شه با ازدواج اجباری، جرم فجیعی مثل تجاوز به کودک رو نادیده گرفت.

بقیه اشکال آزار جنسی کودکان: زندان، شلاق و…

همونطور که گفتیم، هرگونه رفتار جنسی نامناسب با کودک، حتی اگه به رابطه جنسی کامل منجر نشه، جرمه و مجازات داره. ماده ۶۳۷ قانون مجازات اسلامی به اعمال منافی عفت غیر از زنا اشاره می کنه. اینجا دیگه مجازات حدی نیست، بلکه تعزیریه.

این مجازات ها می تونه شامل حبس (زندان)، شلاق، جزای نقدی و حتی تبعید باشه. شدت مجازات بستگی به فاکتورهای زیادی داره: شدت عمل انجام شده، سن دقیق کودک قربانی (مثلاً اگه زیر ۱۳ سال باشه، مجازات تشدید میشه)، وضعیت روانی و جسمی کودک بعد از حادثه، سابقه متهم و تشخیص قاضی. مثلاً یک لمس جنسی ساده با یک آزار جنسی که با تهدید شدید همراه باشه، مسلماً مجازات های متفاوتی دارن.

قانون گذار با دقت و ریزبینی سعی کرده طیف وسیعی از رفتارهای مجرمانه علیه کودکان را پوشش دهد و برای هر یک متناسب با شدت و تأثیر آن بر قربانی، مجازات تعیین کند تا هیچ مجرمی از چنگال قانون فرار نکند.

سابقه کیفری و نقش معاونت در جرم

اگه فردی که مرتکب جرم آزار جنسی کودکان شده، قبلاً هم سابقه کیفری داشته باشه یا این کار رو تکرار کنه، مجازاتش تشدید میشه. قانون برای افراد سابقه دار، سخت گیری بیشتری داره تا جلوی تکرار جرم رو بگیره. علاوه بر این، ممکنه تو یه پرونده، چند نفر درگیر باشن. مثلاً یکی عامل اصلی باشه و یکی دیگه در تسهیل جرم کمک کرده باشه. این فرد دوم، عنوان «معاونت در جرم» رو می گیره. مجازات معاونت معمولاً یه درجه کمتر از مجازات فاعل اصلیه، اما باز هم مجازات سنگینی محسوب میشه. قانون به همه کسانی که به هر طریقی در این جرایم نقش دارن، هشدار میده که از مجازات در امان نخواهند بود.

مسیر پیگیری قضایی: چطور ثابت میشه؟

شاید یکی از سخت ترین قسمت های رسیدگی به پرونده تجاوز به کودک، مرحله اثبات جُرمه. چون معمولاً این اتفاق ها تو خلوت و بدون شاهد اتفاق می افته. اما قانون راه هایی برای جمع آوری مدارک و اثبات جرم پیش بینی کرده که اینجا بهشون اشاره می کنیم.

اولین قدم: گزارش و شکایت

به محض اینکه متوجه شدید خدای نکرده یک کودک مورد آزار جنسی قرار گرفته، اولین و مهم ترین قدم، گزارش فوری و شکایته. هر چقدر زودتر اقدام کنید، شانس جمع آوری مدارک و اثبات جرم بیشتر میشه. مراجع صالح برای گزارش دهی خیلی متنوعن و می تونید به هر کدوم که دسترسی راحت تری دارید مراجعه کنید:

• پلیس: می تونید به کلانتری مراجعه کنید.
• دادسرا: مستقیماً به دادسرای عمومی و انقلاب شکایت کنید.
• اورژانس اجتماعی ۱۲۳: این مرکز به صورت تخصصی برای حمایت از کودکان و خانواده ها فعالیت می کنه و می تونن راهنمایی های لازم رو ارائه بدن.
• مراکز مشاوره خانواده یا روانشناسی: این مراکز می تونن هم از نظر روانی کودک رو حمایت کنن و هم راهنمایی های حقوقی اولیه رو ارائه بدن.

سرعت در گزارش دهی و حفظ صحنه جرم (اگه از نظر فیزیکی امکان پذیره) خیلی مهمه. مثلاً اگه لباس های کودک پاره شده یا آثار جراحت روی بدنش هست، تا زمان معاینه پزشکی قانونی، بهتره تغییرات زیادی ایجاد نشه.

پزشکی قانونی و کارشناس ها: مدارک اصلی

بدون شک، گزارش پزشکی قانونی یکی از اصلی ترین و معتبرترین مدارک برای اثبات تجاوز به کودکه. بعد از شکایت، کودک به پزشکی قانونی ارجاع داده میشه تا معاینات تخصصی روش انجام بشه. این معاینات نه تنها آثار فیزیکی تجاوز رو مشخص می کنه، بلکه وضعیت روحی و روانی کودک هم توسط روانشناسان پزشکی قانونی بررسی میشه. گزارش پزشکی قانونی یک سند رسمی و علمیه که قاضی بهش استناد می کنه. علاوه بر این، کارشناس های دیگه مثل روانشناس ها و مددکاران اجتماعی هم نقش مهمی دارن که در ادامه بیشتر توضیح می دیم.

جمع آوری دلایل: اقرار، شهادت، علم قاضی

برای اثبات جرم آزار جنسی کودکان، قانون چند راه رو پیش بینی کرده:

1. اقرار متهم: اگه متهم خودش به جرمش اقرار کنه، قاضی می تونه بر اساس اون حکم صادر کنه. البته تو جرایم حدی مثل زنای به عنف، اقرار باید چهار مرتبه و در شرایط خاصی انجام بشه.
2. شهادت شهود: شاهدانی که مستقیماً صحنه جرم رو دیدن یا اطلاعات موثقی دارن، می تونن شهادت بدن. اما شهادت تو جرایم حدی قوانین سختگیرانه ای داره (مثلاً چهار مرد عادل). همین باعث میشه اثبات از طریق شهادت تو این پرونده ها سخت باشه.
3. علم قاضی: این یکی از مهم ترین راه ها برای اثبات تجاوز به عنف کودکانه. علم قاضی یعنی قاضی از طریق مجموعه ای از شواهد و قرائن، به یقین برسه که جرم اتفاق افتاده. این شواهد می تونن شامل:
   • گزارش پزشکی قانونی
   • شهادت های غیرمستقیم (مثلاً حرف های کودک به والدین یا مشاور)
   • مدارک دیجیتالی (پیامک، چت، فیلم یا صدا)
   • قرائن و امارات موجود در صحنه جرم
   • گزارشات روانشناسی و مددکاری
   • هرگونه مدرک دیگه ای که قاضی رو به یقین برسونه.

تو پرونده های تجاوز به عنف کودکان، چون معمولاً شاهد مستقیمی وجود نداره، علم قاضی و گزارش های کارشناسی پزشکی قانونی و روانشناسی نقش حیاتی دارن.

از دادسرا تا دادگاه

بعد از اینکه شکایت مطرح شد و مدارک اولیه جمع آوری شد، پرونده وارد مراحل قضایی میشه:

1. تحقیقات مقدماتی در دادسرا: بازپرس و دادیار، که مسئول تحقیقات هستن، با متهم و قربانی و شهود (در صورت وجود) مصاحبه می کنن، مدارک رو جمع آوری می کنن و در صورت لزوم دستورات لازم رو برای پزشکی قانونی یا کارشناسی های دیگه صادر می کنن.
2. صدور کیفرخواست: اگه بازپرس به این نتیجه برسه که جرم اتفاق افتاده و دلایل کافی برای اثباتش وجود داره، کیفرخواست صادر می کنه و پرونده رو برای رسیدگی نهایی به دادگاه می فرسته.
3. محاکمه در دادگاه کیفری: دادگاه کیفری استان، مرجع صالح برای رسیدگی به پرونده های تجاوز به عنف و آزار جنسیه. قاضی دادگاه با بررسی همه مدارک و شنیدن دفاعیات متهم و اظهارات شاکی، حکم نهایی رو صادر می کنه. تو این مرحله، معمولاً برای حفظ آرامش کودک، اجازه داده نمیشه که کودک مستقیماً با متهم روبرو بشه و مصاحبه ها به صورت تخصصی و با حضور روانشناس انجام میشه.

کل این روند، ممکنه طولانی و فرسایشی باشه، اما اهمیت پیگیری و حمایت از کودک قربانی، ایجاب می کنه که با دقت و صبوری این مراحل طی بشه.

حمایت از قربانی: حقوق و کمک ها

مسلماً تعیین حکم تجاوز به کودک و مجازات متجاوز، تنها بخش قضیه نیست. حمایت از کودکی که مورد آزار قرار گرفته، شاید از هر چیز دیگه ای مهم تر باشه. این کودکان نیازمند حمایت های ویژه ای هستن تا بتونن از آسیب های روحی این اتفاق، تا حد امکان رهایی پیدا کنن.

حقوق کودک در دادگاه: از روانشناس تا حفظ حریم خصوصی

قانون ما برای حمایت از کودکان قربانی در طول فرآیند قضایی، یک سری حقوق رو در نظر گرفته:

• حضور روانشناس و مددکار اجتماعی: تو تمام مراحل بازپرسی و دادگاه، باید روانشناس و مددکار اجتماعی حضور داشته باشن تا از کودک حمایت روانی کنن و مصاحبه ها به شکلی انجام بشه که کمترین آسیب رو به کودک وارد کنه.
• مصاحبه های تخصصی با کودک: سوالات باید متناسب با سن و توانایی های ذهنی کودک باشه و به هیچ وجه کودک تحت فشار قرار نگیره. تعداد مصاحبه ها هم باید به حداقل برسه.
• جلوگیری از مواجهه مستقیم با متهم: برای جلوگیری از تروما (آسیب روانی) دوباره، کودک نباید مستقیماً با متهم روبرو بشه.
• حق حفظ حریم خصوصی: اطلاعات مربوط به پرونده و هویت کودک، باید کاملاً محرمانه باقی بمونه و رسانه ای نشه تا کودک از انگ و برچسب اجتماعی در امان باشه.

این حقوق برای اینه که کودک، که خودش قربانیه، در طول فرآیند قضایی دوباره قربانی نشه و آسیب های روحی بیشتری نبینه.

دیه و جبران خسارت: چطور مطالبه کنیم؟

علاوه بر مجازات متجاوز، کودک قربانی حق داره که از نظر مادی هم جبران خسارت بشه. این جبران خسارت شامل دو بخشه:

1. دیه: اگه در اثر تجاوز یا آزار جنسی، به جسم کودک آسیبی وارد شده باشه، یا حتی به دلیل آسیب های روانی، ارش (نوعی دیه برای صدمات غیرمترقبه) بهش تعلق می گیره. مبلغ دیه و ارش توسط کارشناس پزشکی قانونی و قاضی تعیین میشه.
2. مطالبه خسارات مادی و معنوی: خانواده کودک می تونن علاوه بر دیه، بابت هزینه های درمان، مشاوره های روانشناسی، و حتی رنج و آسیب روحی و روانی وارد شده به کودک، از متهم مطالبه خسارت معنوی کنن. این خسارات، هرچند نمی تونن درد رو جبران کنن، اما می تونن کمک کننده باشن برای هزینه های سنگین درمانی و حمایتی بعدی.

اگه خدای نکرده تجاوز منجر به فوت کودک بشه، خانواده کودک (ولی دم) حق دارن که تقاضای قصاص متهم رو بکنن. البته که در صورت زنای به عنف با کودک، مجازات متجاوز در بیشتر موارد اعدام است.

سازمان های حمایتی: به کجا مراجعه کنیم؟

در کنار پیگیری قانونی، حمایت های روانشناختی و اجتماعی برای کودک قربانی ضروریه. سازمان ها و نهادهای زیادی هستن که می تونن کمک کنن:

• سازمان بهزیستی کشور: این سازمان خدمات مشاوره ای و حمایتی زیادی رو برای کودکان آسیب دیده و خانواده هاشون ارائه میده.
• اورژانس اجتماعی ۱۲۳: علاوه بر گزارش دهی، می تونید از خدمات مشاوره ای و مددکاری این مرکز برای دریافت حمایت های لازم استفاده کنید.
• کلینیک های روانشناسی تخصصی کودکان: روانشناس های متخصص کودک می تونن با روش های درمانی مناسب، به کودک کمک کنن تا با این تروما کنار بیاد.
• سازمان های مردم نهاد (NGOs): گروه های زیادی هستن که به صورت تخصصی در زمینه حقوق کودک و حمایت از کودکان آسیب دیده فعالیت می کنن و می تونن خدمات مشاوره و حمایتی ارائه بدن.

مهم اینه که تنها نمونید و از تمام ظرفیت های موجود برای حمایت از کودک استفاده کنید. بهبود و بازگشت به زندگی عادی برای این کودکان، یه مسیر طولانیه که نیاز به کمک و همراهی همه جانبه داره.

جلوگیری و آگاهی سازی: مسئولیت همه ماست

واقعیت اینه که بهترین حکم تجاوز به کودک و بهترین حمایت، اون پیشگیریه. اینکه اصلاً چنین اتفاقی نیفته. این مسئولیت فقط بر عهده قانون گذار نیست، بلکه همه ما، از خانواده ها گرفته تا مدارس و کل جامعه، تو این زمینه نقش داریم.

نقش خانواده ها: آموزش و ایجاد فضای امن

خانواده ها، اولین و مهم ترین خط دفاعی برای کودکان هستن. می تونیم با آموزش های درست و ایجاد فضای امن، تا حد زیادی جلوی این اتفاق ها رو بگیریم:

• آموزش مهارت های محافظت از خود: به بچه ها یاد بدیم که بدن من مال خودمه. هیچ کس حق نداره بدون اجازه به بدنشون دست بزنه یا اون ها رو لمس کنه. باید بهشون یاد بدیم که اگه کسی چنین کاری کرد، به سرعت به یه بزرگتر قابل اعتماد بگن.
• آموزش تفاوت راز خوب و راز بد: به بچه ها بگیم که بعضی رازها هستن که باید حتماً به مامان یا بابا بگن. مثلاً اگه کسی ازشون خواست کاری رو پنهانی انجام بدن یا رازی رو نگه دارن که باعث حس بد میشه، اون یه راز بده و باید فاش بشه.
• ایجاد فضای امن برای صحبت کردن: بچه ها باید احساس کنن که می تونن هر مشکلی رو بدون ترس و قضاوت، با والدینشون در میون بذارن. این اعتماد، می تونه کمک بزرگی برای کشف و جلوگیری از آزار باشه.
• مراقبت از روابط کودکان: نظارت بر روابط کودکان با افراد بزرگسال (حتی خویشاوندان نزدیک) و آموزش به کودکان درباره «غریبه خوب» و «غریبه بد» از اهمیت زیادی برخوردار است.

این آموزش ها باید متناسب با سن کودک باشه و به زبان ساده و قابل فهم بیان بشه. مهم تر از هر چیز، باید شنونده خوبی برای کودکان باشیم و علائم خطر رو جدی بگیریم.

نقش جامعه و نهادها: آموزش و بهبود قوانین

جامعه و نهادهای مختلف هم نقش مهمی تو پیشگیری و حمایت دارن:

• افزایش آگاهی عمومی: باید تابوی صحبت کردن در مورد آزار جنسی کودکان رو بشکنیم. هرچقدر بیشتر در موردش حرف بزنیم و آگاهی ایجاد کنیم، جلوی وقوعش رو بیشتر می گیریم. برنامه های آموزشی عمومی، رسانه ها، و کمپین های آگاهی سازی خیلی مهمن.
• آموزش به متخصصین مرتبط: معلم ها، مربی ها، پزشکان، مشاوران و تمام کسانی که با کودکان سر و کار دارن، باید آموزش های لازم رو ببینن تا بتونن علائم آزار رو تشخیص بدن و به موقع اقدام کنن.
• ضرورت اصلاحات و بهبود قوانین و رویه های قضایی: با اینکه حکم تجاوز به کودک در ایران بسیار سنگین است، اما همیشه جای بهبود هست. مثلاً تسریع در روند رسیدگی به پرونده ها، حمایت های بیشتر از خانواده ها و قربانیان، و گسترش مراکز تخصصی حمایت از کودکان آسیب دیده می تونه وضعیت رو بهتر کنه.
• نظارت بر فضای مجازی: با توجه به گسترش فضای مجازی و تهدیدات آن برای کودکان، نیاز به نظارت دقیق تر و آموزش والدین و کودکان در مورد خطرات این فضا بسیار ضروری است.

با همکاری و مسئولیت پذیری همه، می تونیم محیطی امن تر برای کودکانمون بسازیم و جلوی وقوع این فاجعه ها رو بگیریم.

نتیجه گیری

موضوع حکم تجاوز به کودک، فقط یک بحث حقوقی خشک و خالی نیست؛ بلکه یک معضل اجتماعی عمیقه که قلب هر انسان آزاده ای رو به درد میاره. قوانین جمهوری اسلامی ایران با تعیین مجازات های بسیار سنگین، به خصوص حکم اعدام برای تجاوز به عنف با کودکان، نشون داده که هیچ گونه مماشاتی با این مجرمان نداره. هدف از این سخت گیری، حفاظت از پاکی و معصومیت کودکان و ایجاد محیطی امن برای رشد اون هاست.

اما همونطور که گفتیم، مجازات تنها بخشی از راه حله. ما همه، از خانواده ها و نهادهای آموزشی گرفته تا سازمان های حمایتی و تک تک شهروندان، مسئولیم که با آگاهی بخشی، آموزش و حمایت همه جانبه، از کودکانمون در برابر این آسیب ها محافظت کنیم. وظیفه ماست که علائم خطر رو جدی بگیریم، سکوت رو بشکنیم و هرگز چشممون رو به روی این جنایت نبندیم. تنها با مسئولیت پذیری اجتماعی و همکاری همه جانبه، می تونیم آینده ای روشن تر و امن تر برای بچه هامون رقم بزنیم.