معرفی و نقد سریال فرناندو (The Undoing): معمای فروپاشی یک زندگی ایده آل

اگر دنبال یک مینی سریال جنایی-روانشناختی می گردید که ذهن تون رو درگیر کنه و شما رو تو دنیای پر رمز و راز خودش غرق کنه، سریال The Undoing (فروپاشی) همون چیزیه که نیاز دارید. این سریال با بازی های عالی نیکول کیدمن و هیو گرانت، پیچیدگی های یک خانواده به ظاهر بی نقص رو به تصویر می کشه و معمای قتل مرموز النا آلوز رو پیش می بره.

سریال «فروپاشی» یا همون «The Undoing» واقعاً یه تجربه جذاب و پرکشش برای هر کسیه که عاشق داستان های پر از راز و رمز و بازی های ذهنیه. این سریال، که بر اساس رمان «باید می دانستی» نوشته ژان هانف کورلیتز ساخته شده، نشون می ده که چطور یه زندگی بی عیب و نقص، با یه اتفاق غیرمنتظره، می تونه زیر و رو بشه. سوزان بیر، کارگردان کاربلد، تونسته با فضاسازی خاص خودش و کمک بازیگران تراز اولی مثل نیکول کیدمن و هیو گرانت، یه اثر به یادماندنی خلق کنه. این مقاله قراره عمیق تر از نقدهای معمولی، به ریزه کاری های این سریال، از شخصیت ها گرفته تا جزئیات فنی و اون پایان بندی جنجالی بپردازه. پس اگه The Undoing رو دیدین و می خواید با جزئیات بیشتری درباره ش حرف بزنیم، یا اگه هنوز فرصت نکردین و می خواید بدونید این سریال چه جور اثریه، جای درستی اومدین. بیاید با هم یه غواصی عمیق تر تو دنیای «فروپاشی» داشته باشیم و ببینیم واقعاً چه خبره.

خلاصه داستان: آغاز آرامش تا هجوم فاجعه

داستان «فروپاشی» از اونجایی شروع می شه که همه چیز مثل یه خواب شیرین و عالی به نظر می رسه. یه خانواده ثروتمند و موفق تو نیویورک، که همه شون باهم خوب و خوش هستن. اما از یه جایی به بعد، این آرامش تبدیل به یه طوفان تمام عیار می شه که همه چیز رو با خودش می بره.

زندگی ایده آل خانواده فریزر: همه چی عالی، تا قبل از طوفان

خانواده فریزر رو تصور کنید: گریس (نیکول کیدمن) یه روانشناس موفق و خوش صحبت، جاناتان (هیو گرانت) یه پزشک متخصص سرطان کودکان که همه عاشقش هستن، و هنری، پسر باهوش و دوست داشتنی شون که تو یه مدرسه خصوصی لاکچری درس می خونه. اونا تو یه عمارت شیک تو نیویورک زندگی می کنن و هرچیزی که آرزوشو داشته باشن، دارن. از بیرون که نگاه کنی، زندگی شون شبیه یه کارت پستال زیباست؛ همه چیز مرتب و حساب شده. روابط شون هم به ظاهر خیلی خوب و صمیمیه. گریس و جاناتان هم همدیگه رو دوست دارن و به نظر میاد که با هنری هم رابطه دوستانه ای دارن. این تصویر از یه زندگی ایده آل، از همون اول سریال تو ذهن مخاطب نقش می بنده تا زمینه رو برای یه فروپاشی بزرگ تر آماده کنه.

ورود النا آلوز: نقطه آغاز فروپاشی

این آرامش ظاهری ادامه داره تا اینکه سر و کله النا آلوز (ماتیلدا دی آنجلیس) پیدا می شه. النا یه زن جوان و پرشور با یه نوزاده که تو جلسه های خیریه مدرسه هنری حاضر می شه. حضورش تو جمع زنان مرفه مدرسه، که همه خشک و رسمی لباس پوشیدن، با اون ظاهر خاص و نگاه های نافذش، از همون اول جنجال برانگیزه. النا طوری رفتار می کنه که انگار چیزی برای پنهان کردن نداره و از نشون دادن واقعی خودش نمی ترسه. اون حتی با شیر دادن به نوزادش تو جمع، تابوهای اجتماعی رو می شکنه و حسابی تو ذهن گریس و بقیه سوال ایجاد می کنه. النا بعداً تو یه مهمونی خیریه به گریس نزدیک می شه و حرف های عجیبی بهش می زنه که گریس رو حسابی گیج می کنه. همین ورود غیرمنتظره النا، مثل یه دومینو، اتفاقات بعدی رو رقم می زنه و شروع ماجرایی می شه که زندگی گریس رو از این رو به اون رو می کنه.

قتل مرموز و آغاز یک بحران: جایی که همه چیز بهم می ریزه

بعد از مهمونی خیریه و اون حرف های عجیب النا به گریس، صبح روز بعد یه اتفاق وحشتناک می افته: النا آلوز به طرز فجیعی به قتل می رسه. جسدش تو آتلیه خودش پیدا می شه و همه رو شوکه می کنه. پسر النا، میگل، که همکلاسی هنریه، اولین کسیه که جسد مادرش رو می بینه. تو همین حین، جاناتان، همسر گریس، ناپدید می شه و هیچ خبری ازش نیست. اینجاست که دیگه همه چیز کاملاً بهم می ریزه. پلیس شروع به تحقیقات می کنه و کم کم پای گریس و خانواده ش هم به پرونده باز می شه. ناپدید شدن جاناتان، شک ها رو بیشتر می کنه و گریس که تا دیروز تو اوج آرامش و خوشبختی بود، حالا خودش رو تو دل یه کابوس واقعی می بینه؛ کابوسی که همه چیز رو زیر سوال می بره: زندگی اش، همسرش، و حتی خودش.

تحلیل شخصیت ها: لایه های پنهان انسان ها

یکی از نقاط قوت سریال «فروپاشی» همین شخصیت های پیچیده و چندوجهی هستن. هیچ کدوم سیاه یا سفید مطلق نیستن و هرچیزی که فکر می کنی، ممکنه کاملاً برعکس از آب دربیاد.

گریس فریزر (نیکول کیدمن): روانشناس در آستانه جنون

گریس، با بازی خیره کننده نیکول کیدمن، محوره اصلی داستانه. اون یه روانشناس موفقه که تو زندگی حرفه ای اش به مردم کمک می کنه تا خودشون رو بشناسن و با مشکلاتشون کنار بیان. اما بعد از قتل النا و ناپدید شدن جاناتان، زندگی شخصی خودش یه فروپاشی واقعی رو تجربه می کنه. کیدمن عالی از پس نقش گریس برمیاد؛ زنی که هر لحظه بیشتر تو دام شک و تردید گرفتار می شه. تناقض بین شغلش (که سر و کله زدن با ذهن آدم هاست) و ناتوانی اش تو شناخت همسر خودش، یکی از جنبه های جذاب شخصیت گریسه. ما گریس رو می بینیم که بین پیدا کردن حقیقت و حفظ ظاهر زندگی اش، تو کشمکش و آشفتگیه. بازی کیدمن طوریه که شما واقعاً می تونید جنون و ویرانی رو تو نگاه ها و حرکاتش ببینید. اون لحظه ای که با چشم های پر از اضطراب به پلیس نگاه می کنه یا وقتی که تو خیابون ها سرگردانه، واقعاً دل آدم رو به درد میاره.

جاناتان فریزر (هیو گرانت): جذابیت پنهان شرارت

هیو گرانت هم تو نقش جاناتان فریزر حسابی درخشیده. جاناتان یه پزشک اطفال خوش چهره و کاریزماتیکه که تو نگاه اول خیلی مهربون و دلسوز به نظر می رسه. همه عاشقش هستن و بهش اعتماد دارن، مخصوصاً بیماراش. اما بعد از قتل النا، کم کم لایه های پنهان شخصیتش رو می بینیم. گرانت عالی از پس به تصویر کشیدن این دوگانگی برمیاد؛ یه طرف یه مرد دوست داشتنی و خانواده دوست، یه طرف یه شخصیت مرموز و پنهان کار. اون لبخندهای معصومانه و نگاه های نافذش، شما رو تا لحظه آخر تو شک نگه می داره. جاناتان یه شخصیت پیچیده اس که با ظاهر فریبنده اش، مخاطب رو گمراه می کنه و مدام این سوال رو تو ذهن ایجاد می کنه که چقدر میشه به ظاهر آدم ها اعتماد کرد؟

النا آلوز (ماتیلدا دی آنجلیس): قربانی یا کاتالیزور؟

النا آلوز، با بازی ماتیلدا دی آنجلیس، هرچند عمر کوتاهی تو سریال داره، اما نقشش تو پیشبرد داستان خیلی کلیدیه. النا یه جورایی شبیه یه کاتالیزوره که باعث شروع همه اتفاقات می شه. از همون لحظه اولی که تو جلسه خیریه پیداش می شه، با رفتارش حسابی جلب توجه می کنه. ظاهر نامتعارف و برخوردهای جسورانه اش با گریس، نشون می ده که اون آدم متفاوتیه. سؤال اصلی اینه که النا واقعاً یه قربانی بی گناه بوده یا با رفتارهایش خودش باعث ایجاد این بحران شده؟ انگیزه ها و روابط پنهانی النا باعث می شه که کلی گره تو داستان ایجاد بشه و مخاطب تا آخر دنبال پیدا کردن حقیقت پشت شخصیت اون باشه. ماتیلدا دی آنجلیس هم با بازی طبیعی و پر از احساسش، تونسته شخصیت النا رو زنده و باورپذیر کنه.

فرناندو آلوز (اسماعیل کروز کوردووا): انفعال یک متهم بالقوه

حالا می رسیم به شخصیتی که عنوان مقاله مون هم باهاش شروع شده: فرناندو آلوز. فرناندو همسر الناست و پدر میگل و اون نوزاد کوچک. تو داستان، اون یکی از مظنونین بالقوه قتله، چون همسرش بهش خیانت کرده و انگیزه کافی رو داره. اما نکته ای که خیلی از منتقدان و حتی خود من بهش اشاره می کنیم، اینه که شخصیت فرناندو خیلی منفعلانه و کمرنگ به تصویر کشیده شده. تو تمام طول سریال، فرناندو یه جورایی گوشه گیر و بی خیال نشون داده می شه و واکنش هایش نسبت به قتل همسرش، اون قدر که باید پررنگ نیست.

خیلی ها می گن اگه سریال به شخصیت فرناندو آلوز بیشتر توجه می کرد و ازش یه مظنون قوی تر و پیچیده تر می ساخت، تعلیق و هیجان داستان چندین برابر می شد.

اگه سازنده ها به جای اینکه این قدر فرناندو رو بی تفاوت و منفعل نشون بدن، بهش عمق بیشتری می دادن، مثلاً خشمش رو از خیانت النا و از دست دادن همسرش بیشتر نشون می دادن، داستان خیلی جذاب تر می شد و حدس زدن قاتل هم سخت تر. در واقع، فرناندو پتانسیل یه شخصیت کلیدی رو داشت که می تونست حسابی مخاطب رو تو خودش غرق کنه، اما متأسفانه از این ظرفیت به خوبی استفاده نشد. همین کم توجهی به فرناندو باعث می شه که یکی از اضلاع اصلی معمای قتل، یعنی انگیزه و رفتارهای همسر قربانی، اون قدر که باید برجسته نشه و داستان یه جورایی روی گریس و جاناتان تمرکز بیش از حد پیدا کنه.

هنری فریزر و دیگران: قربانیان خاموش بحران

تو این سریال، علاوه بر شخصیت های اصلی، یه سری شخصیت های فرعی هم هستن که نقش مهمی تو پیشبرد داستان دارن، یا به عبارت بهتر، قربانی خاموش بحران می شن. هنری فریزر، پسر گریس و جاناتان، یکی از اوناست. اون یه پسر بچه دوازده ساله که تو سن کم، تو دل یه بحران خانوادگی و قضایی وحشتناک قرار می گیره. پیدا کردن چکش خونین، دروغ گفتن به پلیس برای محافظت از پدرش، و فشار روانی که تو مدرسه تحمل می کنه، نشون می ده که چقدر این اتفاقات روی روح و روان یه بچه تأثیر می ذاره.

پدر گریس، فرانکلین رینارد (با بازی دنالد ساترلند) هم یه شخصیت قوی و حامیه که تمام قد پشت دخترش و نوه اش وایمیسته. اون یه ثروتمند قدرتمنده که سعی می کنه با نفوذ و پولش، از خانواده اش محافظت کنه. حضورش تو داستان، نشون می ده که طبقه اجتماعی و پول، چقدر می تونه تو مسیر عدالت تأثیرگذار باشه. وکیل ها هم که نگم براتون! از وکیل سرسخت و باهوش جاناتان گرفته تا دادستان، همه به خوبی نشون می دن که تو دنیای قانون، چطور هر کسی برای خودش بازی می کنه تا به هدفش برسه. همه این شخصیت ها، هرچند فرعی، اما به خوبی به تصویر کشیده شدن و هر کدوم به نوعی به پیچیدگی داستان اضافه می کنن.

بررسی فرم و تکنیک: از کارگردانی تا طراحی لباس

سریال The Undoing فقط داستان اش قوی نیست، از نظر فنی و بصری هم حرف های زیادی برای گفتن داره و یه تجربه دیداری جذابه.

کارگردانی سوزان بیر: خلق تعلیق و اتمسفر

سوزان بیر، کارگردان دانمارکی سریال، واقعاً یه کار درخشان انجام داده. اگه فیلم های قبلیش مثل «Bird Box» رو دیده باشین، می دونید که چقدر تو فضاسازی و ایجاد تعلیق ماهره. تو «فروپاشی» هم همین مهارت رو به وضوح می بینیم. بیر با نماهای دقیق، حرکات دوربین حساب شده و نورپردازی خاص، یه اتمسفر مرموز و پر از اضطراب خلق می کنه که مخاطب رو از همون لحظه اول جذب خودش می کنه. خصوصاً تو دو قسمت اول، این فضاسازی به اوج خودش می رسه و شما رو حسابی تو دام داستان می اندازه. دوربینش مدام بین کلوزآپ های چهره های نگران و نماهای باز از شهر نیویورک در نوسانه که این تضاد، حس تنهایی و سرگردانی شخصیت ها رو به خوبی نشون می ده.

فیلمبرداری و نورپردازی: بازتاب سردی و تاریکی نیویورک

فیلمبرداری سریال هم یکی از نقاط قوت اونه. با استفاده از نورپردازی سرد و تاریک، حال و هوای نیویورک تو فصل پاییز و زمستون، حس درام و معمایی داستان رو دوچندان می کنه. رنگ های سرد و تیره، انعکاس دهنده وضعیت روانی پریشان شخصیت ها هستن. وقتی گریس تو خیابون های شلوغ منهتن پرسه می زنه، نماهای زیبا از شهر با اون نورپردازی خاص، حس تنهایی و گمگشتگی اش رو به خوبی به مخاطب منتقل می کنه. این عناصر بصری، فقط برای زیبایی نیستن، بلکه بخشی از روایت داستان و شخصیت پردازی هستن.

طراحی لباس گریس: نمادی از پیچیدگی و ابهام

یه نکته ای که شاید تو نگاه اول خیلی ها بهش توجه نکنن، اما واقعاً مهمه و تو سریال «فروپاشی» خیلی بهش پرداخته شده، طراحی لباس شخصیت گریسه. لباس های گریس فریزر، با اون پالتوهای شیک و رنگ های خاص، فقط یه پوشش نیستن، بلکه خودشون یه بخش از شخصیت پردازی و روایت داستان رو به عهده دارن. هر پالتو، هر شال ابریشمی، و هر رنگ، یه معنی خاص خودش رو داره و ابهام و پیچیدگی شخصیت گریس رو نشون می ده. پالتوهای سبز، زرشکی، و آبی تیره، با اون برش های کلاسیک و پارچه های لوکس، هم نشون دهنده ثروت و طبقه اجتماعی گریس هستن، هم نمادی از رازهایی که پشت ظاهر آرامش قایم کرده. این دقت به جزئیات تو طراحی لباس، باعث می شه که گریس حتی وقتی حرف نمی زنه، با ظاهرش کلی حرف برای گفتن داشته باشه و بیشتر تو ذهن مخاطب بمونه.

موسیقی متن و تیتراژ آغازین: آوایی از درون یک فروپاشی

موسیقی متن سریال هم حسابی تو ایجاد فضای روانشناختی و معمایی داستان تاثیرگذاره. تم های آرام و در عین حال اضطراب آور، لحظات تعلیق رو قوی تر می کنن و شما رو بیشتر تو دل داستان می برن. اما چیزی که واقعاً خاصه و خیلی ها رو شگفت زده کرد، تیتراژ آغازین سریاله. اون آهنگ زیبا و دلنشین، که با صدای خود نیکول کیدمن خونده شده، یه حس خاص و مرموز رو به بیننده منتقل می کنه. این تیتراژ، که با تصاویر مبهم و کودکانه شروع می شه و کم کم به سمت تاریکی و خون کشیده می شه، خودش پیش نمایشی از اتفاقاتیه که قراره بیفته و فروپاشی رو از همون ابتدا تو ذهن مخاطب جا می اندازه.

کاستی های فیلمنامه و پایان بندی: فرصت های از دست رفته؟

با وجود همه نقاط قوت، سریال «فروپاشی» تو بخش فیلمنامه و مخصوصاً پایان بندی، انتقادات زیادی رو به خودش جذب کرده که نمی تونیم ازشون چشم پوشی کنیم.

نقد و مقایسه با رمان اصلی باید می دانستی

سریال The Undoing بر اساس رمان «باید می دانستی» نوشته ژان هانف کورلیتز ساخته شده. معمولاً اقتباس از رمان های موفق، یه نقطه قوت برای سریال محسوب می شه، چون یه داستان با پشتوانه قوی و شخصیت های عمیق داره. اما ظاهراً سازنده های سریال تو اقتباس از این رمان، یه سری تغییرات ایجاد کردن که به مذاق همه خوش نیومده. به نظر میاد که اونا بیشتر به دنبال ایجاد تعلیق و گمراه کردن مخاطب با سرنخ های سطحی بودن، تا اینکه بخوان به عمق روانشناختی داستان اصلی رمان بپردازن. این رویکرد باعث شده که رمان روانشناسانه کورلیتز، تو سریال به یه داستان جنایی صرف تبدیل بشه که اون عمق و لایه های پنهان رمان رو نداره. اگه سریال به رمان اصلی وفادارتر می موند، شاید می تونست یه اثر عمیق تر و فکرشده تر باشه.

دوگانگی ژانر: چالش میان روانشناسی و جنایی

یکی دیگه از مشکلاتی که تو فیلمنامه به چشم می خوره، سرگردانی بین دو ژانر روانشناختی و جناییه. سریال تلاش می کنه همزمان یه درام روانشناختی عمیق باشه و هم یه معمای جنایی پرهیجان رو حل کنه. اما متأسفانه تو هیچ کدوم از این ها به اوج خودش نمی رسه. مثال بارز این دوگانگی، شخصیت گریسه. اون یه روانشناسه، اما سریال اون قدر که باید به تحلیل های روانشناختی از درونش نمی پردازه و بیشتر روی واکنش های ظاهری و اضطرابش تمرکز می کنه. یا مثلاً، سرنخ های جنایی که تو طول سریال کاشته می شن، گاهی اوقات خیلی سطحی هستن و منطق محکمی پشتشون نیست، که باعث می شه بخش جنایی داستان هم اون قدر که باید قوی نباشه. این عدم تعادل بین دو ژانر، باعث می شه که نه بخش روانشناختی سریال اون قدر عمق بگیره که به یاد موندنی بشه، نه بخش جنایی اش به هیجان و پیچیدگی لازم برسه.

پایان بندی: غافلگیری قابل پیش بینی یا منطقی؟

پایان بندی سریال «فروپاشی» از اون چیزاییه که حسابی جنجالی شد و خیلی ها ازش راضی نبودن. تو تمام طول سریال، سازنده ها حسابی مخاطب رو تو شک و تردید نگه می دارن و انگشت اتهام رو به سمت شخصیت های مختلف نشونه می گیرن: گریس، فرناندو، حتی هنری! اما در نهایت، قاتل اصلی کسی از آب درمیاد که از همون اول هم مظنون اصلی بود: جاناتان. خیلی ها این پایان بندی رو یه غافلگیری قابل پیش بینی دونستن و احساس کردن که تمام اون سرنخ های گمراه کننده، بی نتیجه موندن.

شاید می شد یه پایان بندی دیگه رو هم تصور کرد که شوکه کننده تر باشه، مثلاً گریس قاتل باشه یا حتی هنری. اما از طرف دیگه، میشه گفت این پایان بندی یه جورایی منطقی هم هست. جاناتان از همون اول نشونه های یه شخصیت جامعه ستیز رو داشت و گذشته اش هم پر از تاریکی بود. شاید هدف سریال این بوده که بگه گاهی اوقات، آدم ها اون چیزی نیستن که نشون می دن و نباید به ظاهر و حرفاشون اعتماد کرد. اما مشکل اصلی اینه که سریال تا قبل از قسمت آخر، اون قدر خوب ما رو به سمت شک های دیگه هدایت می کنه که وقتی قاتل اصلی مشخص می شه، یه حس ناامیدی بهمون دست می ده. انگار که همه اون بازی های ذهنی و سرنخ های درهم برهم، در نهایت به یه نتیجه ساده و مستقیم می رسن.

سوالات بی پاسخ و سرنخ های رهاشده: گره هایی که باز نشدند

یکی از انتقادهای مهمی که به فیلمنامه «فروپاشی» وارده، تعداد زیادی از سوالات بی پاسخ و سرنخ های رهاشده تو طول سریاله. این موارد باعث می شن که مخاطب احساس کنه بعضی از جنبه های داستان ناتمام موندن یا اصلاً بی هدف تو داستان قرار گرفتن. مثلاً:

• انگیزه گریه النا شب جشن: چرا النا اون شب تو مهمونی خیریه اون قدر پریشون و گریان بود؟ آیا این گریه ربطی به جاناتان داشت یا دلیل دیگه ای پشتش بود؟ سریال هیچ وقت جواب شفافی به این سوال نمی ده و این سرنخ، بدون اینکه به جایی برسه، رها می شه.
• نقش پلیس و کارآگاهان: پلیس تو این سریال، بیشتر نقش یه کاتالیزور برای ایجاد شک و تردید رو داره تا اینکه واقعاً یه تیم کارآگاهی قوی باشه. خیلی از اقداماتشون بی نتیجه می مونه و در نهایت، قاتل به شکل دیگه ای لو می ره. نقش واقعی و تاثیرگذار پلیس تو حل پرونده، اون قدر که باید پررنگ نیست.
• پچ پچ های گریس و وکیلش: گریس و وکیلش، هیلی فیتزجرالد، تو طول سریال کلی با هم پچ پچ می کنن و حرف های در گوشی می زنن که به نظر میاد قراره یه راز بزرگ رو برملا کنه. اما در نهایت، این پچ پچ ها هم به جایی نمی رسن و فقط برای ایجاد تعلیق کاذب به کار می رن.
• تهدید پدر گریس: فرانکلین، پدر گریس، تو یه سکانس مدیر مدرسه رو تهدید می کنه که نشون می ده قدرت و نفوذ زیادی داره. این صحنه باعث می شه که مخاطب به نقش احتمالی اون تو ماجرای قتل فکر کنه، اما این سرنخ هم به جایی نمی رسه و در نهایت، بی اثر می مونه.

این موارد، هرچند ممکنه برای ایجاد تعلیق طراحی شده باشن، اما در نهایت باعث می شن که فیلمنامه یه جورایی شلخته به نظر برسه و حس ناتمام موندن رو به مخاطب منتقل کنه.

The Undoing در آینه نقدها و نظرسنجی ها: نگاهی متفاوت

سریال The Undoing یه جورایی مثل یه سکه دو رو داره: از یه طرف تو جذب مخاطب بی نظیر عمل کرده، اما از طرف دیگه، منتقدها نظرات متفاوتی درباره ش دارن.

موفقیت تجاری و استقبال مخاطبان: رکوردشکنی تو HBO

از نظر تجاری و جذب مخاطب، «فروپاشی» یه موفقیت بزرگ برای شبکه HBO بود. این سریال تونست رکورد بازدید سریال های این شبکه رو بشکنه و تو زمان پخشش، حسابی سر و صدا کنه. این استقبال بی نظیر نشون می ده که داستان های جنایی-روانشناختی با بازیگران معروف، همیشه مخاطب خاص خودشون رو دارن و مردم از تماشای یه معمای پیچیده لذت می برن، حتی اگه پایان بندیش اون قدر که انتظار دارن، غافلگیرکننده نباشه. حضور نیکول کیدمن و هیو گرانت هم که دیگه خودش عامل اصلی این جذابیت بود.

نگاه منتقدان: ترکیبی از تحسین و انتقاد

اما اگه به نظرات منتقدها نگاهی بندازیم، می بینیم که اوضاع کمی فرق داره. خیلی از منتقدان، با اینکه بازی های درخشان کیدمن و گرانت و کارگردانی خوب سوزان بیر رو تحسین کردن، اما ایرادات جدی به فیلمنامه وارد کردن. بزرگ ترین انتقاد، همون ضعف های فیلمنامه و پایان بندی بود که بهش اشاره کردیم. خیلی ها معتقدن که سریال نتونسته از پتانسیل بالای داستان (خصوصاً جنبه های روانشناختی رمان اصلی) به خوبی استفاده کنه و در نهایت به یه معمای جنایی نسبتاً ساده تبدیل شده. بعضی ها حتی معتقدن که سریال بین ژانر روانشناسی و جنایی سرگردون مونده و نتونسته به خوبی هر دو رو پوشش بده. با این حال، حتی منتقدان هم قبول دارن که «فروپاشی» یه سریال خوش ساخت و جذابه که ارزش تماشا رو داره، حتی اگه بی نقص نباشه.

چرا باید این سریال را ببینید؟ (یا نبینید؟)

حالا که حسابی راجع به «فروپاشی» حرف زدیم، وقتشه یه جمع بندی کنیم و بگیم که آیا این سریال برای شما مناسبه یا نه.

نقاط قوت: چیزایی که سریال رو دیدنی می کنن

• بازی های درخشان: اگه از طرفدارهای نیکول کیدمن و هیو گرانت هستید، به هیچ وجه این سریال رو از دست ندید. بازی اونا واقعاً خیره کننده اس و می تونه شما رو میخکوب کنه.
• کارگردانی قوی و فضاسازی عالی: سوزان بیر با کارگردانی هوشمندانه و فضاسازی پر از تعلیق، یه اتمسفر خاص و مرموز خلق کرده که از همون ابتدا شما رو جذب خودش می کنه.
• اتمسفر گیرا و شروع پرکشش: سریال از همون لحظه اول مخاطب رو با خودش همراه می کنه و با یه داستان پرکشش و معمایی، شما رو تا آخر تو حدس و گمان نگه می داره.
• طراحی لباس بی نظیر گریس: طراحی لباس گریس یه بخش مهم از شخصیت پردازیه که به زیبایی و عمق سریال اضافه کرده و نشون می ده چقدر به جزئیات توجه شده.

نقاط ضعف: چیزایی که شاید اذیتتون کنه

• ضعف های فیلمنامه: اگه خیلی روی منطق داستان و پرداخت عمیق شخصیت ها حساس هستید، ممکنه از بعضی نقاط ضعف فیلمنامه و سرنخ های رهاشده اذیت بشید.
• پایان بندی بحث برانگیز: برای بعضی ها، پایان بندی سریال اون قدر که انتظار می رفتن غافلگیرکننده نیست و ممکنه حس ناامیدی بهشون دست بده.
• شخصیت پردازی های ناقص (خصوصاً فرناندو): بعضی از شخصیت ها، مثل فرناندو آلوز، اون قدر که پتانسیل داشتن، بهشون پرداخته نشده و می تونستن عمق بیشتری داشته باشن.

نتیجه گیری

سریال The Undoing (فروپاشی) یه مینی سریال جنایی-روانشناختیه که با تمام فراز و نشیب هاش، ارزش دیدن رو داره. بازی های خیره کننده نیکول کیدمن و هیو گرانت، کارگردانی قوی و فضاسازی بی نظیر سوزان بیر، از نقاط قوت این سریال هستن که نمی شه ازشون چشم پوشی کرد. درست که فیلمنامه تو بعضی جاها لنگ می زنه و پایان بندیش هم برای همه راضی کننده نیست، اما «فروپاشی» باز هم می تونه شما رو ساعت ها پای تلویزیون نگه داره و حسابی ذهن تون رو درگیر کنه.

این سریال نشون می ده که چطور یه زندگی به ظاهر بی نقص، می تونه با یه اتفاق وحشتناک، کاملاً زیر و رو بشه و چه رازهایی ممکنه پشت چهره های آشنا پنهان باشن. اگه دنبال یه داستان معمایی پر از تعلیق هستید که علاوه بر هیجان، شما رو به فکر فرو ببره و درباره ذات انسان و قضاوت هاش سوال ایجاد کنه، «فروپاشی» می تونه انتخاب خوبی باشه. پس اگه هنوز این سریال رو ندیدین، پیشنهاد می کنم یه فرصت بهش بدید و ببینید چطور یه زندگی می تونه تو یه چشم به هم زدن، «فرو بپاشه».