30 سال زندگی مشترک با آقای وزیر!

«وزیر شهید» آخرین باری که ترکیب این دو واژه را کنار هم شنیده بودیم برمی گردد به سال های دور، به روزهای جنگ! شهید تندگویان، چمران، نامجو و فکوری. آنها بودند که مقام شهادت را به منصب وزیر و وزارت گره زدند. بعد از آن روزها انگار گوش هایمان ناآشنا شد با این ترکیب و شاید فکر می کردیم مقام و منصب وزارت را چه کار با شهادت؟! آن هم اگر وزیر امور خارجه باشی و مرد دیپلماسی!

به گزارش انکو، به نقل از فارس؛ شهید که باشی شهادت خودش به دنبالت می آید. کوچه به کوچه و شهر به شهر. برایش فرقی ندارد کت و شلوار پوشیده باشی یا لباس خاکی رزم! مرتب و اتوکشیده باشی یا ژولیده میدان، شهادت مشام تیزی دارد. عطر بهشتی آدم ها را خوب استشمام می کند! مثل همان عطری که سال هاست روی پیرهن شهید حسین امیرعبدالهیان نشسته بود. مردی که گره نخ نما و پوسیده وزارت به شهادت را در روزگاری که کمتر کسی فکر می کرد، محکم کرد.

پای صحبت های خانواده شهید امیرعبدالهیان نشسته ایم تا از رمز و راز ناگفته ای بدانیم که ایشان را این طور عاقبت بخیر کرد!

خاطرات 30 سال زندگی مشترک با آقای وزیر!

منزل شهید مهمان دارد، خانواده شهدا، فرماندهان ارتش، آشنایان و… برای عرض تسلیت آمده اند، من هم مهمان خانه آقای وزیر هستم. هرچند صاحب خانه به ظاهر نیست، اما از پس قاب عکس هایش با لبخند به مهمان ها خوش آمد می گوید و با نگاهش به استقبال مان می آید. اصلا انگار مهمان نوازی رسم فراموش نشدنی این خانواده است. اهالی این خانه اگرچه داغ عزیزترین شان را دیده اند، اما آنقدر رسم مهمان نوازی را خوب به جا می آورند که از محبت شان شرمنده می شویم!

همسر شهید میزبان میهمانانی است که برای عرض تسلیت آمده اند. صبر می کنم تا مجالی برای گفتگو پیش بیاید. گرچه دلشان نمی خواهد فعلا مصاحبه و گفت وگویی داشته باشند، اما وقتی متوجه می شوند این همه راه را برای این کار آمده ام دست رد به سینه ام نمی گذارند و میان آن همه مهمان به کنج خلوتی دعوتم می کنند برای صحبت از شهید، از 30 سال زندگی مشترکی که با آقای وزیر تجربه کرده اند!

«من 30 سال با آقای امیرعبدالهیان زندگی کردم، وقتی زندگی مان را شروع کردیم این ویژگی شخصیتی ایشان که حواس شان به همه چیز بود بسیار برای من جالب بود. جزو کسانی بودند که به صله رحم بسیار اهمیت می دادند. ما بدون استثنا باید هر هفته به فامیل سر می زدیم. حتی فامیل و بستگان دورتر را الزام داشتند که ماهی یک بار به آنها سر بزنند و یا اینکه اگر شرایطش پیش نمی آمد تلفنی احوال شان را جویا باشند. اگر کسی از بستگان یا دوستان دچار مشکل یا بیماری می شد حتما به عیادت شان می رفتند و هر کاری که در توان شان بود برای حل آن مشکلات انجام می دادند. از برنامه های ماهیانه آقای امیرعبدالهیان این بود که مبلغی را به خیریه ها یا افراد نیازمند کمک کنند و دلشان هم نمی خواست که کسی متوجه بشود که این کمک از طرف ایشان است.»

مثل یک مسلمان واقعی!

وزارت نه اسمش نه رسم و مسیولیتش ذره ای از خانواده دوستی و مردم داری آقای وزیر کم نکرد. او دلبسته صندلی گرم و نرم وزارتخانه و پله های ترقی نبود. اسم و رسمش را جای دیگری جستجو می کرد؛ شاید در دایره محبوبان خدا.

«بارها پیش آمده بود که برخی از دوستان شهید در جمع به ایشان گفته بودند که ما در شما استعداد و توانایی ای می بینیم که به مقام بالایی خواهید رسید. اما همسرم هر بار که با هم صحبت می کردیم می گفتند: من همیشه از خدا خواستم که زمانی به جایگاه و مقامی برسم که آن مقام به اندازه عطسه بز برای من بی ارزش باشد. دقیقا هم همینطور بود. ایشان وزراتخانه را فرصتی برای حل بیشتر مشکلات مردم و خدمت به آنها می دانستند و هیچ وقت تغییر نکردند. همچنان تاکید داشتند از حال همه باخبر باشند. غیر ممکن بود که در مجلسی نشسته باشند و کودک 4 یا 5 ساله ای وارد مجلس شود و ایشان به احترام کودک از جا بلند نشود.»

خانم امیرعبدالهیان که شیرینی مرور روزهای خوش زندگی با یک شهید، طراوت را به چشم هایش بازگردانده، پیوست جالبی برای خاطراتش دارد. می گوید: «انگار از پهلوی پیغمبر خدا رد شده بودند و ما داشتیم قطره های کوچکی از سیره نبوی را در وجودشان می دیدم. مثل یک مسلمان واقعی!»

مردی که در اولین روز شیفت خادمی اش شهید شد!

هیچ کس فکرش را نمی کرد آن روز آقای امیرعبدالهیان به خانه برنگردد، اتفاقا قرار بود بیاید چمدانش را جمع کند و راهی مشهدالرضا (ع) شود. آن روز قرار بود بعد از ماه ها انتظار زایر و خادم امام رضا علیه السلام شود. غیر از اهالی خانه، صحن های حرم هم انتظارش را می کشیدند.

پسر شهید امیرعبدالهیان که به تازگی به جمع من و مادرش اضافه شده از ماجرای لباس خدمتی می گوید که بعد از شهادت پدر به دستش رسیده است: «پدر از زمانی که شهید رییسی تولیت آستان قدس بودند برای خادمی حرم اقدام کردند، اما گفته بودند که اگر ما به عنوان خادم فقط در صحن ها بایستیم شاید بیشتر باعث ایجاد مزاحمت برای مردم باشیم. دلشان می خواست که میز خدمتی باشد و در زمینه تخصصی که دارند در سایه امام رضا (ع) به مردم خدمت کنند که این اتفاق هم رقم خورد و میزهای خدمت شکل گرفت. دی ماه سال گذشته بود که عنوان خادمی به پدرم تعلق گرفت، اما به دلیل مشغله هایی که در این ایام به خاطر طوفان الاقصی داشتند هیچ وقت فرصت نشد تا به مشهد بروند. درنهایت قرار بود روز میلاد امام رضا علیه السلام طی مراسمی ملبس شوند که شهید شدند.»

از سر و سر این علاقه به امام رضا علیه السلام که می پرسم همسر شهید تعبیرهای قشنگی را از زندگی شان برایم گلچین می کند: «کلا به ایمه علیهم السلام علاقه زیادی داشتند حتی برای همین عشق به ایمه در روزهایی که اکثر دیپلمات ها تب اروپا رفتن را داشتند، عراق را برای خدمت انتخاب کردند. باورشان این بود که به برکت ایمه، خدا به خدمتی که می کنند برکت می دهد و تاثیر گذار خواهند بود. درباره لباس خادمی شان هم به گفته آیت الله مروی انگار امام رضا علیه السلام خودشان می خواست به این عاشق دلداده شان نشان خادمی بدهد!»

خداحافظ وزیر امور خارجه کودکان غزه!

از مشهدالرضا علیه السلام رشته خاطرات را می گیریم و می رسیم به غزه. به مردمانی که شهید امیرعبدالهیان در قرارداد نانوشته ای وزیر امور خارجه و صدای کودکان مظلومش بود. برای آقای وزیر هر تریبون بین المللی، فرصتی بود که به جهان و مردمش نهیب بزند و از نسل کشی در سرزمین زیتون برایشان بگوید.

از دغدغه ها و دل نگرانی های او برای غزه می پرسم و همسر شهید می گوید: «معمولا در خانه از مسایل کاری صحبت نمی کردند، اما من تلاش شبانه روزی شان را می دیدم. در این ایام پیش نمی آمد که زودتر از ساعت 2 بامداد بخوابند، در صورتی که صبح زود بیدار می شدند. می گفتند باید با هرچه در توان داریم تلاش کنیم که این زن و بچه های مظلوم از بین نروند. صهیونیست ها قدرت رویارویی با نیروهای مقاومت را ندارند و برای همین به زن و کودکان مظلوم حمله می کنند. من باید صدای این فلسطینیان مظلوم در خارج از کشور باشم. مردم غزه نمی توانند صدایشان را به گوش جهان برسانند و من باید این کار را بکنم باید در سازمان ملل فریاد بزنم و با وزرای خارجه صحبت کنم.»

عاقبتی که باید برای مرد دیپلماسی و میدان رقم می خورد!

صلابت همسر شهید و روایت زینبی وارش در تمام طول مدتی که در خانه شان مهمان هستم توجه ام را جلب می کند. در بیان سخت ترین خاطرات هم صدایش نمی لرزد و چشم هایش تر نمی شود. با اینکه می شود از عمق نگاهش به عکس های شهید فهمید چقدر عشقش به صاحب این عکس ها عمیق است و غمش بزرگ! به خیالم می آید که حتما آقای وزیر پیش تر همسرش را با عشق و آرزوی شهادت آشنا کرده است، اما خانم امیرعبدالهیان می گوید که این آرامش حتما از دعای شهید است و صبری که خدا به او داده است وگرنه هیچ وقت در رابطه با شهادت با هم هم صحبت نشده اند!

می گوید: «بالاخره کسی که با تمام وجود برای محور مقاومت تلاش می کند و با وجود همه خطراتی که تهدیدش می کند تمام هم و غمش محور مقاومت است، حتی اگر درباره ی شهادت هم صحبت نکرده باشد آدم احساس می کند که چنین سرنوشت و عاقبتی در انتظارش خواهد بود.»

ماجرای جلسات خانوادگی خانه آقای وزیر!

صحبت هایمان می رسد به آخرین روزهایی که دور هم جمع بودند، به روزهای قبل از شهادت، کلمات سخت و زمخت می شوند، مرور آخرین دیدارها همیشه سخت است، مخصوصا اینکه غرق خوشی باشی و ندانی شاید این آخرین باری باشد که با هم دور یک میز می نشینید، جلسه خانوادگی می گذارید و می خندید. اما همسر شهید می گوید انگار برعکس آنها شهید می دانست که روزهای آخر را کنار هم می گذرانند.

«از وقتی که بچه ها کمی بزرگ تر شدند به پیشنهاد آقای امیرعبدالهیان در خانه مان رسم شد که برای هر کار و هر تصمیمی نظرسنجی کنیم و نظر جمع را اجرایی کنیم. اما از 10 روز قبل از شهادت شان هر بار که قرار بود تصمیمی بگیریم، ایشان فقط نگاه می کردند می گفتند شما سه نفری نظر بدهید و به نتیجه برسید، خیال کنید من اینجا نیستم! حالا که فکر می کنم انگار حرف آن روزهایشان بی دلیل نبود شاید می دانستند که رفتنی اند و مراعات دل همیشه نگران من و بچه ها را می کردند و چیزی نمی گفتند!»

مهمان های جدید از راه می رسند، اهالی خانه آماده استقبال می شوند و من به همین چند خاطره بسنده می کنم، عکس شهید از پس قاب هنوز لبخند می زند، صدای حاج قاسم توی گوشم زنگ می خورد: «شرط شهید شدن، شهید بودن است.» من به وزیری فکر می کنم که پیش پای کودکان هم بلند می شد، مقام و منصب برایش فرصت خدمت بود و جان در کف محور مقاومت! آقای وزیر شهادت گوارای وجودت وقتی این قدر خوب شهیدانه زندگی کردی!

پایان خبر انکو