همچون آن یار امام حسن (ع) نباشیم

این مباحث را چطور باید صحت سنجی کرد؟ چگونه مطمئن شویم دشمن قصد تکمیل جنگ سخت خود را با جنگ نرم و عملیات روانی ندارد؟ جوزف نای نویسنده چندین کتاب در مورد استراتژی قدرت هوشمند پیشنهاد می کند که مؤثرترین استراتژی ها در سیاست خارجی امروزی مستلزم ترکیبی از منابع قدرت سخت و نرم است. استفاده از قدرت سخت یا فقط قدرت نرم در یک موقعیت معین معمولاً ناکافی است. این نظریه او همینک نظریه مسلط است.

 حواسمان باشد برخی از نقدهایی که در گروه های انقلابی درباره چرایی عدم پاسخ کوبنده نظامی در برابر حوادث گذشته مطرح می شود در حقیقت زیر سوال بردن تدابیر ولی فقیه است. فارغ از آنکه آیا واقعا سفیان بن ابی لیلی در تخاطب با امام حسن مجتبی علیه السلام تعبیر “مذل المؤمنین” به کار برده باشد یا آن را جعلی بدانیم؛ مواضع برخی دوستان به چنین منهاجی نزدیک می شود.

این تجربه را قبلا هم در انقلاب داشته ایم. سالهای اوج گرفتن مبارزه مسلحانه با شاه بسیاری حتی برخی یاران نزدیک به امام خمینی(ره) خرده می گرفتند که این نوع مبارزه “صرفاً سیاسی و به دور از اسلحه” به جایی نخواهد رسید. این را هم مستند می کردند به انواع نظریه ها و نیز تجربه های دیگر کشورها .

 اکنون که با چند دهه فاصله به آن روزها نگاه می کنیم آشکار است که راهبرد جنگ چریکی شهری قطعاً سودی نداشت و ساواک همه آن گروه های معتقد به مبارزه مسلحانه را زیر ضربه برد حتی گاهی قبل از آغاز نخستین عملیات.

 اما الگوی مبارزاتی امام خمینی منجر به انقلابی متفاوت از الگوهای مارکسیستی شد و حکومت را در دست گرفت و آن الگو همچنان در جهان پیش برنده است.

—-
بعد از نگارش فهمیدم امروز مصادف با سالروز صلح حسنی در سال ۴۱ هجری قمری است.