مناطق بحران جای گردشگری نیست!

قصه حضور بی مناسبت بلاگرها در زمان بحران البته به پیش از سیل سیستان وبلوچستان بازمی گردد. در جریان حادثه پلاسکو، خبرنگارانی که اخبار پلاسکو را پوشش می دادند، به خاطر دارند آنجا هم با پدیده بلاگر خبرنگارها روبه رو بودند. در جریان زلزله سرپل ذهاب کرمانشاه در سال 97 حضور بی دلیل و زاید برخی سلبریتی ها و بلاگرهای اینستاگرامی در منطقه بحرانی به اوج خود رسید و باعث بی نظمی در پخش کمک رسانی شدند.

به گزارش انکو، فرهیختگان نوشت: روز گذشته فیلمی منتشر شد که در آن نشان می داد پای بلاگرهای اینستاگرامی به مناطق سیل زده بلوچستان هم باز شده است. با همان شکل و ظاهر بلاگرمآبانه و با لباس هلال احمر، درحالی که چهره کودکان سیل زده بلوچستانی هم در فیلم بود، درباره ظاهر و رنگ پوست کودکان آن مناطق با ادبیاتی سخیف صحبت می کردند.

قصه حضور بی مناسبت بلاگرها در زمان بحران البته به پیش از سیل سیستان وبلوچستان بازمی گردد. در جریان حادثه پلاسکو، خبرنگارانی که اخبار پلاسکو را پوشش می دادند، به خاطر دارند آنجا هم با پدیده بلاگر خبرنگارها روبه رو بودند. در جریان زلزله سرپل ذهاب کرمانشاه در سال 97 حضور بی دلیل و زاید برخی سلبریتی ها و بلاگرهای اینستاگرامی در منطقه بحرانی به اوج خود رسید و باعث بی نظمی در پخش کمک رسانی شدند. در میان مردم بذر بی اعتمادی به نهادهای مسیول در برابر بحران را می کاشتند، میان نهادهای مختلف تفرقه انداختند و درنهایت هر آنچه خودشان صلاح می دانستند و با نیاز مردم زلزله زده کرمانشاه هم همخوانی نداشت را جمع آوری می کردند و به سمت مناطق زلزله زده کرمانشاه حرکت کردند. اوج بی نظمی و بی برنامگی چهره ها و بلاگرها در حاشیه زلزله کرمانشاه به جایی رسید که حتی کامیون های حامل کمک و آذوقه، مورد حمله راهزنان قرار گرفت و برخی ها هم برای تطهیر و در اصطلاح شست وشوی حضور ناخوانده و بی مناسبت بلاگرها، درباره عدد و رقم کمک های جمع آوری شده توسط بلاگرها هم رپورتاژ رفتند.

حضور در مناطق محروم و حادثه دیده آداب دارد

حالا نوبت به سیل سیستان وبلوچستان رسیده است. روز گذشته فیلم حضور بلاگرها در فضای مجازی منتشر شد و با موجی از انتقادها همراه بود. واقعیت این است که اگرچه با حضور بلاگرها باید مخالف باشیم اما مخاطب انتقادهای ما باید مسیولی باشد که بلاگر را به منطقه محروم و سیل زده می آورد. شرایط بحرانی، شرایط توریستی نیست که هر کس بتواند با خرید و تهیه یک بلیت یا پرواز به منطقه بحرانی، خود را به آن منطقه برساند و با ظاهر بزک شده و اتوکشیده در میان مردم رنج دیده، به فکر لایک جمع کردن و بالا بردن بازدید صفحه اش باشد. 

حضور در میان مردم درددیده آداب خود را دارد. نباید هر لباسی را پوشید. با ظاهر آراسته، خوشحال و خندان نباید حضور یافت، نباید هر گفت وگویی را با مردم منطقه آغاز کرد و حریم شخصی شان را نقض کرد و از همه مهم تر، نباید حضور ما ناقض آداب و رسوم آن منطقه شود. مردم بلوچستان به بازدید بلاگرها و سخن گفتن درباره رنگ پوست شان نیاز ندارند. بلکه بیش از همه به همتی نیاز دارند که وضعیت اسفناک زیرساخت ها را اصلاح کند و آنها از بدیهی ترین حقوق شهروندی شان برخوردار شوند. به افرادی نیاز دارند که صدایشان را واضح و شفاف، بدون هیچ گونه انتفاع شخصی به مسیولان برساند. به کسانی نیاز دارند که درد هر روزشان، دردی که سال ها با آن خو گرفته اند را روایت کند. نه بلاگری که از دستگاه سولار و آرزوی تهرانی ها برای رنگ پوست شان صحبت کند.

فرق بلاگر با خبرنگار بحران چیست؟

خبرنگاری که تجربه زیست در میان مردم بحران دیده را دارد یا در رزومه خبرنگاری اش، حضور در بحران های مختلف دیده می شود، برای این کار تربیت شده است و می داند که چگونه باید از زبان مردم منطقه بحران را نقل کند. کلمات را می شناسد. درد را می فهمد. با رفتار، زبان و حضورش در منطقه سیل زده، زخم تازه نمی زند یا زخم قدیمی را عمیق تر نمی کند. البته همین امر هم با توجه به زیست مختلف اقوام کشورمان متفاوت است و یک خبرنگار بحران، الگوی واحدی را نمی تواند در هر کجای کشور اجرا و پیاده کند. اما باز هم فردی که با دنیای خبر آشناست، تا حدودی می داند چگونه در مناطق بحرانی حضور پیدا کند و با اصول کار در بحران آشناست. تفاوت بلاگر با خبرنگار بحران در این است که بلاگر هر درد مردم را وسیله ای برای لایک و دیده شدن می داند. صدای مردم تا جایی برایش مهم است که بتواند مصرف شخصی اش را داشته باشد و روی موج فضای مجازی، مردم را روایت خواهد کرد. خبرنگار بحران و فرد دغدغه مند اما مساله و بحران را بسته به آن اتفاق نمی داند. به دنبال استفاده شخصی از رنج مردم نیست. آداب گفت وگو با مردم را می داند. می داند مرز گفت وگو تا کجاست و حرمت افراد را خدشه دار نمی کند. به دنبال بیشتر دیده شدن نیست. درد او، درد مردم است و به دنبال بهره برداری های شخصی اش از محیط نیست.

کار اصولی به شوآف و نمایش نیاز ندارد

حالا دیگر همه می دانند که سیل اخیر بلوچستان چقدر خرابی بر جای گذاشت و وضعیت زندگی مردم تا چه میزان آسیب دید. صدای دردشان به گوش رسید و تقریبا تمام نهادهای دولتی و گروه های مردمی، عزم خود را برای جمع کردن خرابی ها جزم کرده اند. در این میان البته قطعا کاستی هایی هم وجود دارد. در این مدت و تجربه حضورم نشان داد مشکل سیستان وبلوچستان با جمع آوری کنسرو و آب معدنی حل نمی شود. به قول خود بلوچی ها «ما کمک های نمایشی کنسروی نمی خواهیم.» راست هم می گویند. حضور بلاگرها برای جمع آوری کمک های کنسروی هم کاری اصولی نیست و دردی از درد مردم سیستان وبلوچستان را درمان نخواهد کرد. مردم سیستان وبلوچستان به حضور بلاگرها نیاز ندارند. به نمک پرانی و شوخی با رنگ پوست شان نیاز ندارند. به کمک های غیراصولی و بی برنامه هم نیاز ندارند. مردم سیستان وبلوچستان به مسیولانی نیاز دارند که به فکر راه چاره برای زخم های این استان باشند. به جهادی هایی نیاز دارند که زخم های استان را شناسایی کرده و داروی مناسب برای دردهای سیستان وبلوچستان تجویز کنند، نه اینکه مسکن تزریق کنند و دردها بدون درمان باقی بمانند.
 

پایان خبر انکو